Μια ομιλία του πατέρα Ζαχαρία, της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, για τα τρία είδη πίστεως. (Περίπου 3.500 λέξεις)
Λεπτομέρειες
Τίτλος: 1112 Τα τρία είδη της πίστεως
Σειρά: Ομιλίες Στο Πανεπιστήμιο Κύπρου (Λευκωσία)
Ομιλητής: π. Ζαχαρίας (Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ)
Αρχείο: 1112_TA_TRIA_EIDH_THS_PISTEOS.mp3
Ηχογραφήθηκε: Δευτέρα, 2 Δεκεμβρίου 2002
Διάρκεια: 32’49”
Επιλογές λήψης
Απευθείας: Αρχείο
Podcast: iTunes Spotify
Κείμενο
00:00:00
[Προσευχή]
00:01:05
[παύση]
00:01:18
κ. Νικολαΐδης: Μόλις μας έχει τηλεφωνήσει ο Γέροντας, ο Μητροπολίτης Λεμεσού, ότι έρχεται, και μου ανέθεσε να παρουσιάσω τον πατέρα Ζαχαρία, πιστεύω είναι γνωστός στους πιο πολλούς τουλάχιστον από μας. Για όσους δεν τον ξέρουν, ο πατήρ Ζαχαρίας είναι ιερομόναχος στην Πατριαρχική Μονή του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ Αγγλίας, Κύπριος στην καταγωγή, είναι διδάκτορας της Θεολογίας, και μηχανολόγος. Πάτερ Ζαχαρία έχετε τον λόγο.
00:01:48
[παύση]
00:01:57
π. Ζαχαρίας: Καλησπέρα. Συγχωρέστε με για την παρρησία μου να στέκομαι μπροστά σας για να μιλήσω, διότι φοβάμαι ότι ούτε λόγο έχω ούτε χάρισμα για αυτή τη δουλειά. Αλλά μου ζήτησε ο Γέροντας, που είναι πολύ φίλος και αγαπητός, και δεν μπορούσα να το αρνηθώ. Του λέω, θα έρθω, και εύχου να μην σε ντροπιάσω του λέω.
00:02:33
Δεν ξέρω, δεν ξέρω τι να σας πω, δεν ετοίμασα κανένα θέμα, και έτσι θα σας πω ο τίτλος της ομιλίας μας απόψε θα είναι ολίγα περί πολλών. Θα πούμε λίγα από όλα.
[παύση]
00:02:54
Για να είμαστε μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, χρειαζόμαστε ένα χάρισμα από το Άγιο Πνεύμα. Αυτό το χάρισμα, μας εντάσσει οργανικά μέσα στο σώμα της Εκκλησίας. Και πρώτο και κύριο χάρισμα είναι η πίστις, ή όπως λέμε τώρα, η πίστη.
[παύση]
Και υπάρχει η εισαγωγική πίστη και υπάρχει και η τέλεια πίστη. Η εισαγωγική πίστη είναι εκείνη που μας προσανατολίζει μπροστά στο Θεό, και δίνει στροφή στο πνεύμα μας. Στροφή προς το άναρχο γεγονός του Θεού.
[παύση]
Τέλεια πίστης είναι το να έχουμε… το να έχει η ψυχή, διάθεση να πάσχει για εκείνον στον οποίον πιστεύει. Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, σε μας εχαρίσθη όχι μόνο το εις Χριστόν πιστεύειν, «[29] … ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν».
[παύση]
00:04:21
Βέβαια υπάρχουν πολλών ειδών πίστεως. Υπάρχει ακόμα και η δαιμονική πίστης. Τα δαιμόνια πιστεύουν και φρίττουν. Πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός και φρίττουν. Αλλά ποτέ κανένας δεν είπε ότι αυτού του είδους η πίστη σώζει τον άνθρωπο. Διότι δεν έχει μέσα αγάπη, είναι κρύο πράγμα.
00:04:48
Η πίστης που σώζει, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, είναι εκείνη που είναι δια αγάπης ενεργουμένη, εκείνη που ενεργείται από αγάπη, εκείνη που μας βάζει σε μια ζωντανή και ζωοποιώ σχέση με τον Θεό.
[παύση]
00:05:09
Οι ψυχολόγοι λένε ότι η πίστη είναι γέννημα από τον φόβο. Εμείς λέμε το αντίθετο. Ο φόβος είναι γέννημα από την πίστη, είναι γέννημα της πίστεως. Πιστεύουμε στο Θεό, και βέβαια πιστεύουμε όπως εκείνος μας θέλει να πιστεύσομε. Όχι όπως πολλές φορές ακούμε τους ανθρώπους στον κόσμο να κάνουν ομολογία της πίστεώς τους που είναι πολύ ασαφής και… αστήριχτη.
[παύση]
00:05:46
Έτσι… σημασία έχει να πιστέψομε όπως εκείνος μας θέλει να πιστεύουμε σε εκείνον, αλλιώς, «αποθανούμεθα ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν». Αλλιώς πεθαίνουμε στις αμαρτίες μας, λέγει ο Κύριος. Έτσι αφήνουμε εκείνο το είδος της πίστεως, δε μας… δε μας χρειάζεται, και δεν πέφτει λόγος.
00:06:12
Αλλά, όποιος έρχεται στον Θεόν, όπως λέει… όποιος προσέρχεται στον Θεό όπως λέει ο Απόστολος, πρέπει να πιστεύσει ότι «εστί», ότι αυτός είναι η απόλυτη αλ… η απόλυτη αλήθεια του ακατάλυτου Είναι. Να πιστεύσει ότι αυτός «εστί». Όχι μόνον υπάρχει, αλλά αυτός είναι το «είναι». Άλλο είναι και άλλο η ύπαρξη. Πρέπει αυτός που προσέρχεται στο Θεό να πιστεύσει ότι ο Θεός εστί, αυτός είναι ο «όντως ον», το πραγματικό «είναι», και ότι μισθαποδότης γίνεται. Δηλαδή, ότι αυτός είναι ο κριτής ζώντων και νεκρών. Αυτός που μέλλει «κρίναι ζώντας και νεκρούς».
00:07:05
Αυτού του είδους η πίστης είναι εισαγωγική πίστη και μας τοποθετεί αμέσως μπροστά στο Θεό, προσανατολίζει το πνεύμα μας, και εμείς οι Χριστιανοί πιστεύουμε σε προσωπικόν και ζώντα Θεόν. Όχι σε κάποιο Θεό, σε κάποια μονάδα, που είναι βυθισμένη στην αυτοθεωρία του εαυτού της, που δεν μπορεί να εισέρθει σε κοινωνία με τα λογικά χτίσματα. Για μας, η απόδειξη του Θεού, η απόδειξη της υπάρξεως του Θεού, είναι η ίδια η ενέργεια του Θεού στην οποία εμείς μετέχουμε, η Χάρις του Θεού. Γι’ αυτό όλοι έχουμε αμφιβολίες. Μόλις μας αγγίξει η Χάρις του Θεού διαλύονται όλα τα σύννεφα, διότι αυτού του είδους η ζωή που τότε ενεργείται μέσα μας, δεν είναι εκ του κόσμου τούτου, και μπροστά στο γεγονός δεν μπορεί να σταθεί κανένας λογισμός, καμιά σκέψη.
00:08:17
Έτσι η πρώτη εισαγωγική πίστη είναι να πιστέψουμε ότι ο Θεός είναι η απόλυτη αλήθεια, το ακατάλυτον είναι, και ότι αυτός είναι ο κριτής ζώντων και νεκρών, ο μισθαποδότης. Αυτού του είδους η πίστης, αμέσως φέρνει τον φόβο. Προσανατολίζει τον άνθρωπο, και αμέσως φέρει τον φόβο, αρπάζει την καρδιά του ανθρώπου. Και ξέρετε όπως λέει η Γραφή, ο άνθρωπος είναι μια βαθιά καρδιά, στην οποία έχει την επισκοπή του ο Θεός από το πρωί μέχρι το βράδυ, και από το βράδυ μέχρι το πρωί, λέει στο βιβλίο του Ιώβ. «[17] τί γάρ ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι ἐμεγάλυνας αὐτὸν» λέγει ο Ιώβ. Και όπως είναι έθος στη Γραφή, δίνει και την απάντηση. Και λέει ότι, ο άνθρωπος… δίνει πολλές απαντήσεις. Μια είναι ότι ο άνθρωπος είναι κατεντευκτής Θεού. Ένα πρόσωπο που στέκεται απέναντι στον Θεόν και κατεντυγχάνει ενώπιον του Θεού. Δηλαδή συνδιαλέγεται με τον Θεόν επειδή ο Θεός του έδωσε αυτή τη χάρη, ίσοις όροις, και ο Θεός έτσι μιλάει στον άνθρωπο. Δεν μιλάει σαν να είναι ένα γεγονός που αυτός έφερε στο είναι, μιλάει στην εικόνα του, στον ίσο του ο Θεός. Γι’ αυτό λέει, αν εσείς συγχωρήσετε τα παραπτώματα των ανθρώπων, θα συγχωρήσω και εγώ τα δικά σας, σαν να είμαστε ίσοι. Μπορεί να φαίνεται αυστηρό… αυστηρός ο λόγος του Κυρίου, αλλά αν σκεφτούμε ποιος είναι αυτός που μιλάει σε εμάς, ότι αυτός είναι ο παντοκράτορας Θεός, ο δημιουργός των πάντων, είναι και πολύ επιεικές το κρίμα του Θεού. Αλλά, θα δείτε, άμα διαβάσετε προσεκτικά τα Ευαγγέλια, που είναι τόσο απλά, αλλά έχει μέσα όλη την αλήθεια του Θεού, θα δείτε ότι ο Θεός έχει να κάνει με τον άνθρωπο, συνδιαλέγεται με τον άνθρωπο, σαν να είναι ίσοι. Και έτσι τον θέλει. Έτσι τον θέλει ο Θεός τον άνθρωπο.
00:10:47
Έτσι με αυτή την εισαγωγική πίστη όπως είπαμε, ο άνθρωπος έρχεται σε ένα φόβο. Διότι κατανοεί ότι είναι στόχος του Θεού, κατανοεί ο άνθρωπος ότι είναι στόχος του Θεού, και ο Θεός έχει την επισκοπή του σε αυτόν, και ζητά τη βαθιά καρδιά του. Θέλει τη βαθιά καρδιά του ανθρώπου να έχει νοερή και θεϊκή αίσθηση λέει το βιβλίο της Σοφίας του Σολομώντος. Ο άνθρωπος δηλαδή δεν πρέπει απλώς να ζει σαν ένα ζώο, να τρέφεται, ακόμα και να σκέφτεται, διότι και η σκέψη είναι του κόσμου τούτου, τελειώνει στο μνήμα. Ο Θεός θέλει τον άνθρωπο να έχει μέσα του, στη βαθιά καρδιά του, μια ζωντανή, νοερή, θεϊκή αίσθηση. Να φέρει μέσα του τον Θεόν.
[παύση]
00:11:46
Και όταν αισθανθεί αυτό ο άνθρωπος έρχεται σε ένα φόβο. Τότε γεννιέται ο φόβος. Από την πίστη αυτή γεννιέται ο φόβος. Ζητά την καρδιά λοιπόν ο Θεός. Αλλά η καρδιά του ανθρώπου δεν είναι ελεύθερη. Οι αμαρτίες μας σας λέω αδελφοί μου, δεν είναι τίποτε. Είναι σαν μια σκόνη πάνω στο γυαλί που κάνεις ένα έτσι και φεύγει. Η δυσκολία του Θεού με μας είναι η ελευθερία μας. Και επειδή χρησιμοποιούμε λανθασμένα την ελευθερία μας, και είμαστε δεμένοι με πολλές προσκολλήσεις, εκείνο εμποδίζει τη Χάρη του να μπει και να κατοικήσει μέσα μας. Εκείνο είναι το πρόβλημα.
00:12:34
Και γι’ αυτό, μόλις ο άνθρωπος φοβηθεί, και αυτός ο φόβος αρπάξει την καρδιά του, και αρχίσει να αισθάνεται τη ζωοποιόν ενέργεια του Θεού, μπαίνει σε μια σχέση προσωπική με τον προσωπικό Θεόν, τον Θεόν της Βίβλου, τον Θεόν της Αποκαλύψεως, τον Θεόν, Πατέρα, Υιόν και Άγιο Πνεύμα, που είναι ένα γεγονός που εμείς ποτέ μας δεν θα μπορούσαμε να το διανοηθούμε. Γι’ αυτό και οι φίλοι μας οι Μωαμεθανοί λένε, δεν μπορούμε να καταλάβουμε εσάς τους Χριστιανούς. Λέτε συγχρόνως ότι ο Θεός είναι τρία και ένα. Πώς είναι δυνατόν να είναι τρία και ένα συγχρόνως; Εμάς το Κοράνιο είναι πολύ λογικό. Από την αρχή μέχρι το τέλος λέει ότι ο Θεός είναι ένας, είναι παντοδύναμος, είναι παν, παν, παν. Και λέω σ’ αυτόν τον Ιμάμ με τον οποίο μιλούσαμε σε ένα συνέδριο εκεί στο πανεπιστήμιο του Έσσεξ που είναι κοντά στο μοναστήρι μας, του λέω, άνθρωπέ μου του λέω, δεν καταλαβαίνεις ότι… η αποκάλυψης, η Χριστιανική αποκάλυψης, δεν είναι λογική, και ότι το Κοράνιο είναι λογικό, είναι πιο… ενδέχεται πολύ περισσότερο να είναι η δική μας αποκάλυψη να είναι η δική μας αλήθεια, η αποκαλυμμένη αλήθεια, διότι δεν είναι λογική, είναι υπέρλογη, ενώ με αυτό που λες είναι… κάνεις «you discredit», κάνεις αναξιόπιστο το… κάνεις αναξιόπιστο το Κοράνιό σου, το παρουσιάζεις ως ένα λογικό δημιούργημα του ανθρώπινου νου.
00:14:22
Τέλος πάντων είχαμε πολλές συζητήσεις, εμείς με την πίστη μπαίνουμε σε μια σχέση με τον προσωπικό Θεό, ο οποίος έχει ουσία και φύση που είναι απρόσιτη, ακόμα και απερινόητη, και αμέθεκτη, αλλά από αυτή την ουσία αναβλύζει μια ενέργεια η οποία φτάνει μέχρι σε εμάς, και αυτή η ενέργεια είναι ο ίδιος ο Θεός αλλά στην ενεργητική του μορφή, και ενώνει, γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ του αχτίστου και ανάρχου Θεού, με το χτιστό και περιορισμένο λογικό πλάσμα. Και το θεοποιεί.
00:15:13
Έτσι λοιπόν, όταν μπει σ… όταν γνωρίσει αυτή την πίστη, και ο φόβος του Θεού αρπάξει την καρδιά, και δει τότε ότι η καρδιά του δεν είναι ελεύθερη να ακολουθήσει σε αυτή τη σχέση τον Θεό, τότε μπαίνει σε μια περιπέτεια με τον Θεό ο άνθρωπος. Και αυτή η περιπέτεια είναι φοβερά ενδιαφέρουσα και φοβερά δημιουργική. Εκεί ο άνθρωπος επαληθεύει τον προορισμό του, επαληθεύει την προαιώνων ιδέα του Θεού για αυτόν, το προαιώνιο σχέδιο του Θεού για αυτόν, και τον έσχατο προορισμό του. Σε αυτή τη σχέση που μπαίνει με τον Θεό, και σε αυτή την περιπέτεια, και εκ των πραγμάτων τότε, αναγκάζεται να διακινδυνεύσει τα πάντα. Και μπαίνει, βλέπει ότι όπως είναι ο άνθρωπος, στην παρούσα του κατάσταση, με όλες του τις προσκολλήσεις, δεν βγαίνει πέρα, δεν βγαίνει στην άλλη όχθη, δεν μπορεί να ενωθεί με τον Θεό. Σε εκείνη τη βασιλεία «ουδέν κοινόν εισελεύσεται», τίποτε το ακάθαρτο δεν μπαίνει, και πρέπει και αυτός να εργαστεί αγιασμό, χωρίς τον οποίον όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος, «[14] … οὐδεὶς ὄψεται τὸν Κύριον», κανένας δεν θα δει τον Κύριο.
00:16:53
Και σε αυτή την περιπέτεια, και σε αυτή τη σχέση, ο άνθρωπος αναγκάζεται να διακινδυνεύσει το παν. Διακινδυνεύει το ένα τάλαντο που του έδωσε ο Θεός, και το μεταβάλλει σε εκατό ή εξήκοντα ή τριάκοντα. Είναι να μη λυπηθεί αυτό το ένα τάλαντο της πρόσκαιρης ζωής που του έδωσε ο Θεός. Και τότε γνωρίζει το δεύτερον είδος της πίστεως, που είναι η πίστης παρ’ ελπίδα, «ἐπ’ ἐλπίδι» όπως λέει ο Απόστολος Παύλος. Εκεί που δεν υπάρχει ανθρωπίνως καμιά ελπίδα, κρεμάει τα πάντα στο έλεος του Θεού. Ελπίζει στον Θεόν και έχει την πεποίθησή του στον Θεόν που είναι ο μόνος που μπορεί και τους νεκρούς να αναστήσει.
00:17:50
Το λέει ο Απόστολος. Λέει, ο Θεός παραχώρησε λέει όταν είμαστε στα Λύστρα, να φτάσουμε μέχρι το κατώφλι του θανάτου, «[9] … ἵνα μὴ πεποιθότες ὦμεν ἐφ’ ἑαυτοῖς, ἀλλ’ ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ ἐγείροντι τοὺς νεκρούς». Επέτρεψε ο Θεός να φτάσουμε…
[παύση]
την πόρτα του θανάτου, για να μην έχουμε την πεποίθηση στον εαυτό μας, αλλά στον Θεόν. Και εκείνον τον Θεόν που έχει τη δύναμη και την εξουσία να ζωοποιεί και τους νεκρούς.
00:18:26
Και ξέρετε, όταν ο άνθρωπος γνωρίσει αυτό το είδος της πίστεως, τότε κάνει μεγάλη πρόοδο. Διότι αυτού του είδους η πίστης, ευαρεστεί στον Θεό. Διαβάζουμε ψαλμούς, λέμε προσευχές, και λέμε στο Θεό, Θεέ μου δικός σου είμαι, σώσον με, όπως λέμε στον ψαλμό του Μεσονυχτικού. Αλλά ποιος είναι ο άνθρωπος να πει στο Θεό, είμαι δικός σου, σώσον με; Πρέπει να του το αποδείξει. Και του το αποδεικνύει με αυτή… με αυτή την πίστη, τη χαρισματική, που συνοδεύεται με τη χαρισματική απόγνωση, που διακινδυνεύει τα πάντα για να… με την ελπίδα στον Θεό, για να ευαρεστήσει στον Θεό.
00:19:20
Και παράδειγμα έχουμε στη… έχουμε παραδείγματα πολλά αυτού του είδους της πίστεως στις Γραφές. Ένα από αυτά τα παραδείγματα είναι ο Αβραάμ, ο οποίος θεωρείται και ο πατέρας των πιστών. Ο Αβραάμ, αγαπούσε τον Θεό με όλη του την καρδιά. Και όταν ο Θεός του απηύθυνε τον λόγο του και του λέει, βγες έξω από τη συγγένειά σου και από την πατρίδα σου, και ακολούθα με. Ο Αβραάμ δε ερώτησε, πού θα πάει; Και… και πήγαινε του λέει ο Θεός σε χώρα που εγώ θα σου δείξω. Αλλά δεν του είπε σε ποια χώρα. Και ο Αβραάμ χωρίς κανένα ερώτημα, με άκρα υπακοή, και με τέλεια πίστη ακολουθούσε τον Θεό. Μετά του υποσχέθηκε ότι θα έχει απογόνους, όταν ήταν ήδη νεκρός, στο γήρας του, και δεν σκέφτηκε, μα πώς αυτό μπορεί να γίνει, εγώ είμαι σε τέτοια ηλικία και είμαι νεκρωμένος. Επίστευε στο Θεό ότι αυτός μπορούσε να ζωοποιήσει και τους νεκρούς. Και ευαρέστησε στο Θεό και πήρε επαγγελίες αυτός ο άνθρωπος, φοβερές επαγγελίες. Ότι στο σπέρμα του θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης. Να μην τα πολύ λέγω, τα ξέρετε, είναι στο πρώτο βιβλίο της Γραφής, στη Γένεση, που συνήθως λίγο πολύ όλοι το διαβάζουμε. Λίγο πέρα δεν πηγαίνουμε, αλλά λίγο πολύ το πρώτο βιβλίο όλοι το διαβάζουμε.
00:20:56
Και ευαρεστούσε στο Θεό και πήρε τόσο μεγάλες επαγγελίες και απέκτησε τον υιό της επαγγελίας, τον Ισαάκ, και ξαφνικά τι λέει η Γραφή εκεί στο 18ο κεφάλαιο της Γενέσεως, και Αβραάμ ηγάπησε τον Ισαάκ. Και αμέσως δύο στίχους παρακάτω ο Θεός παρεμβαίνει και του λέει, παρ’ τον Ισαάκ, ανέβα στο βουνό, και θυσίασέ τον. Με άλλα λόγια, μοιράστηκε η καρδιά του Αβραάμ πριν ήτανε ολοκληρωτικά δοσμένη στο Θεό. Γι’ αυτό και είχε όλη την ευδοκία του Θεού. Απόχτησε τον υιό της επαγγελίας τον Ισαάκ και ηγάπησε τον Ισαάκ λέει η Γραφή. Προσκολλήθηκε στον Ισαάκ, και τον βάζει σε αυτό το φοβερό τεστ ο Θεός, να θυσιάσει τον Ισαάκ. Αλλά ήτανε όντως πιστός Αβραάμ και το δέχτηκε. Και μόλις δέχτηκε αυτό, αποκαταστάθηκε η καρδιά του, στην πρώτη αγάπη που είχε, στην πρώτη πίστη που είχε, και τότε ο Θεός του λέει, δεν χρειάζεται, σταμάτα. Τώρα δικός σου και ο Ισαάκ και παραμένει μαζί σου και η ευδοκία μου… η ευλογία της ευδοκίας μου. Αυτό είναι ένα είδος αυτής της χαρισματικής του δεύτερου βαθμού της χαρισματικής πίστεως, που μας διαβιβάζει από την όχθη του χτιστού στην όχθη του αχτίστου, που γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ Θεού και ανθρώπων.
00:22:40
Και όταν ο άνθρωπος είναι σε αυτό, όταν ο άνθρωπος επιδείξει τέτοια πίστη, βέβαια, θα φτάσει και στην αγάπη. Διότι το λιμάνι είναι αγάπη, διότι ο Θεός αγάπη εστί. Και θα ενωθεί η πρόσκαιρη ύπαρξη του ανθρώπου με την αθάνατη και αιώνια ύπαρξη του Θεού, που είναι, αδερφοί μου, το μεγαλύτερο θαύμα της υπάρξεώς μας. Το μεγαλύτερο θαύμα της υπάρξεώς μας είναι να καταξιωθεί η ανθρώπινη ύπαρξη να ενωθεί με τη Θεία ύπαρξη, ή με το Θείο είναι, στην ενεργητική του μορφή όπως λέγαμε. Αυτό είναι το μεγάλο θαύμα.
00:23:29
Αλλά ακόμα και αυτό το δεύτερο είδος της πίστεως, δεν είναι το τέλος. Και πώς το ξέρουμε αυτό; Διότι την ημέρα της κρίσεως ο Κύριος, που θα μας στήσει όλους ενώπιον του, μερικοί θα έχουν το θράσος και θα του πούνε, μα Κύριε, εμείς δεν αναστήσαμε νεκρούς; Δεν εκβάλαμε δαιμόνια, δεν κάναμε σημεία στο όνομά σου; Και ο Κύριος θα τους πει, «[12] … οὐκ οἶδα ὑμᾶς». Βέβαια αυτοί οι άνθρωποι έκαναν αυτά τα θαύματα. Και όμως ο Κύριος θα τους πει, δεν σας γνωρίζω. Γιατί; Διότι δεν φτάνει να το κάνουμε αυτό μια μέρα ή ένα χρόνο ή δέκα χρόνια στη ζωή μας. Η πίστη είναι δυναμικό χάρισμα. Και ο πιστός μεταβαίνει «[17] … ἐκ πίστεως εἰς πίστιν», λέει ο Απόστολος. Και αν θέλουμε όντως να ευαρεστήσουμε ως δίκαιοι ενώπιον του Θεού, «ὁ [δὲ] δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται», όπως λέει στην προς Εβραίους επιστολή.
00:24:42
Δηλαδή, ο δίκαιος, πρέπει να ζήσει σταθερά. Αυτό το δεύτερο το χαρισματικό είδος της πίστεως που είπαμε, που συνοδεύεται με τη χαρισματική απόγνωση που διακινδυνεύει τα πάντα στο έλεος του Θεού για να κερδίσει και τα πάντα, αυτού του είδους της πίστεως, ο δίκαιος το κρατάει σταθερά για όλη του τη ζωή. «[38] ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται». Γι’ αυτό και ο Απόστολος λέει στην προς Εβραίους επιστολή ότι, αν δίκαιος έχει υποστολή, η ψυχή μου λέει δεν ευδοκεί πια σ’ αυτόν, στον δίκαιο. Με άλλα λόγια, πρέπει να ξέρουμε όλοι θέλουμε να έχουμε ζωντανή σχέση με το Θεό, και όλοι θέλουμε να απολαύσουμε των Αγίων χαρισμάτων του, και δεν υπάρχει και ένα άγγιγμα της ζωής του Θεού και ένα άγγιγμα της ζωής του Θεού στην καρδιά μας, να αγγίξει την καρδιά μας, είναι «[4] κρεῖσσον […] ὑπὲρ ζωάς» λέει ο Ψαλμός. Είναι ανώτερο από πολλές ζωές. Και μια φορά να αγγίξει η Χάρης Του την καρδιά του ανθρώπου, αυτό το άγγιγμα είναι ανώτερο από πολλές ζωές, «κρείσσον […] υπέρ ζωάς» λέει ο Ψαλμός.
00:26:16
Όλοι θέλουμε να έχουμε τη Χάρη του Θεού και να απολαμβάνουμε των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι όσο μπαίνουμε, όταν μπαίνουμε σε αυτή τη σοβαρή σχέση με τον Θεό, πρέπει να δείξουμε αυτή τη σταθερότητα των δικαίων, ότι ο δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται. Πρέπει να ζήσει με την πίστη, και με αυτό το δεύτερο είδος της πίστεως να γίνει το τρίτο είδος της πίστεως, η πίστη του δικαίου, που ζει σταθερά όλες τις μέρες της ζωής του ως ένα καινούργιο- κάθε μέρα της ζωής του, ως ένα καινούργιο γεγονός ευκαιρίας και ζωής που του δίνει… που του δίνει η Χάρης του Θεού.
00:27:06
Διότι ξέρετε, το Πνεύμα το Άγιο γίνεται… είναι πολύ λεπτό, πολύ ευαίσθητο, και πολύ αυστηρό. Στην αρχή μπορεί να είναι πολύ επιεικές. Όλοι ξέρουμε, όταν μας καλεί ο Θεός κοντά του στην αρχή της ζωής μας, όλοι αισθανόμαστε μια ευφορία, μια χαρά. Και ενώ ζούμε και η ζωή μας έχει μέσα και ακαθαρσίες, και αδυναμίες, και άγνοια φοβερή, και όμως δεν παύει αυτή η Χάρης του Θεού να ευφραίνει την καρδιά μας και συνέχεια να μας σπρώχνει προς τα εμπρός. Διότι βρισκόμαστε στην άγνοια, και ο Θεός οικονομεί αυτό το πράγμα μέχρι που να μας δώσει ένα μεγάλο μάθημα, να γνωρίσουμε πως ενεργεί αυτή η Χάρης του Θεού.
00:28:01
Αλλά αν δεν συμμορφωθούμε προς την απαίτηση, αν δεν συμμορφωθούμε με το Πνεύμα Του, το Πνεύμα Του δεν μπορεί να παραμείνει μαζί μας.
[παύση]
00:28:12
Και έτσι αποχωρεί. Και μάλιστα, στην Προς Εβραίους επιστολή λέει, αυτοί που γνώρισαν μεγάλα χαρίσματα, και γνώρισαν τη δύναμη του Λόγου του Θεού, και τον ανακαινισμό της υπάρξεώς τους, και μετά αποστασίασαν, αυτούς τους ανθρώπους είναι δύσκολο να τους ανακαινίσει ο Θεός πια. Έτσι… δηλαδή, όσο… όσο πιο κοντά πηγαίνουμε στον Θεό, τόσο πιο απαιτητικό γίνεται το Πνεύμα του Θεού από μας, για να μπορούμε να μένουμε πάντοτε μαζί του. Διότι ο Θεός όταν φέρεται μαζί μας όπως είπαμε προηγουμένως, δεν φέρεται σαν ένα γεγονός, σαν ένα αντικείμενο που εκείνος δημιούργησε. Φαίνεται σαν σε ίσο του γεγονός, που έστησε μπροστά του εκείνος, αλλά το πρίγκησε με τέτοια χαρίσματα, και του ‘δωσε τέτοιες δυνατότητες, ώστε να μπορεί να προσλάβει όλο τον πλούτο της Θείας ζωής. «[31] … πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν».
00:29:29
Όταν πείσουμε το Θεό ότι είμαστε δικοί του, με αυτά τα τρία είδη της πίστεως που είπαμε, την εισαγωγική, τη χαρισματική του δεύτερου βαθμού που συνοδεύεται με τη χαρισματική απόγνωση, και το τρίτο είδος που δείχνουμε μια σταθερότητα, τη σταθερότητα της πίστεως των δικαίων, όταν πείσουμε το Θεό με αυτού του είδους της πίστεως, ότι είμαστε δικοί του, τότε και εκείνος απαντά, και ο λόγος του Θεού μένει στον αιώνα. Όταν μας πει κάτι ο Θεός, τότε είναι Διαθήκη που κάνει μαζί μας, και η διαθήκη του είναι αιώνιος όπως λέει η Γραφή. Τότε απαντά με τα εξής λόγια, με τα ίδια λόγια που είπε και για το μονογενή του Υιόν, τον Χριστό. Διότι όλοι εμείς είμαστε καλεσμένοι από το Θεό να γίνουμε σύμμορφοι της εικόνας του Υιού του. Δηλαδή να μοιάσουμε με τον Υιόν του, τον Χριστό. Και η απάντησής του είναι η ίδια με εκείνη που είπε στον Κύριο. Παν… ναι, μου έχεις πει όλα αυτά τα χρόνια ότι είσαι δικός μου. Τώρα σε αναγνωρίζω. Όχι μόνο δικός μου, «[7] … Υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε». Δηλαδή από τώρα έχεις τη χάρη της υιοθεσίας. Και «πάντα τα εμά σα εστι», όπως είπε ο πατέρας της παραβολής του Ασώτου στον υιόν του, πάντα… στον πρώτον υιόν. Του λέει, γιατί ζηλεύεις; Αν είσαι πραγματικός υιός μου «πάντα τα εμά σα εστι». Και γι’ αυτό πρέπει και αυτό να το θυμούμαστε καμιά φορά να μπορούμε να καταπολεμούμε τη ζήλια. Αν ο Θεός μας λέει αυτό το λόγο ότι πάντα τα δικά του, όλα τα δικά του, είναι και δικά μας, και ότι αυτός είναι ο μισθαποδότης, εμείς δεν έχουμε λόγο να ζηλέψουμε κανέναν άνθρωπο. Μόνο ένα πράγμα πρέπει να μας ακολουθεί, ο λόγος του που λέει, «[22] … σύ ἀκολούθει μοι».
[παύση]
00:31:42
Δεν ξέρω να… να μην κουράσω το ακροατήριο ίσως.
[παύση]
Μ. Αθανάσιος: Ευχαριστούμε τον Γέροντα που μας μίλησε. Νομίζω ότι δεν έχω εγώ να πω τίποτα περισσότερο. Να κάνομε την προσευχή μας και εμείς θα είμαστε κανονικά εδώ πάλι σε 15 μέρες την ίδια ώρα και την ίδια μέρα.
00:32:11
[Προσευχή και απόλυση]
Sofia Orthi 