Το αίσθημα της αποδοχής της Εκκλησίας, της πίστεως της Εκκλησίας, δεν είναι αυτό που λέμε ας πούμε «πίστευε και μη ερεύνα», όχι. Να ερευνήσεις, έχεις δικαίωμα, και έχεις καθήκον να ερευνήσεις γιατί θα ήσουν πολύ ανόητος άνθρωπος, πραγματικά αφελέστατος, και άξιος δηλαδή… πολλών δακρύων και πολλών γελώτων, εάν ας πούμε ακολουθούσες κάτι – φανταστείτε έναν άνθρωπο να ακολούθα και να πιστεύει αυτά που του λέω χωρίς να το έχει ερευνήσει. (Περίπου 8000 λέξεις)
Λεπτομέρειες
Τίτλος: 1058 Έρευνα και πίστη προς τον Θεό
Σειρά: Ομιλίες Στο Πανεπιστήμιο Κύπρου (Λευκωσία)
Ομιλητής: Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος
Αρχείο: 1058_EREYNA_KAI_PISTH_STO_THEO.mp3
Ηχογραφήθηκε: Δευτέρα, 7 Δεκεμβρίου 1998
Διάρκεια: 60’48”
Επιλογές λήψης
Απευθείας: Αρχείο
Podcast: iTunes Spotify
Κείμενο
00:00:00
[Προσευχή]
00:00:39
Θυμάστε παιδιά την προηγούμενη φορά είχαμε μιλήσει για την σύνταξη, το να είναι κανείς δηλαδή να συντάσσεται, μετάσχετε μαζί με τον Χριστόν, αφού προηγουμένως αποταχθεί τον σατανά και τα έργα του, και γίνεται μία τρόπον τινά έτσι… ομολογία αυτής της… της ακολουθήσεως του Χριστού, προτού να πορευθεί ο άνθρωπος στο βάπτισμα. Και αφού ερωτηθεί ο… ο βαπτιζόμενος, αυτούς που βαπτισθεί, ή ο ανάδοχος στην περίπτωση που το… είναι νήπιον, είναι μικρό παιδί αυτός που θα βαπτισθεί, τότε λέει… ερωτάται πάλι, και πιστεύεις στον Χριστόν; «Καὶ πιστεύεις αὐτῷ;» Και απαντά «Πιστεύω αὐτῷ, ὡς Βασιλεῖ καὶ Θεῶ».
00:01:35
Και είπαμε ότι αυτή… το να πιστεύομε στο Θεό, όχι μόνο σαν Θεόν αλλά και σαν βασιλέα, έχει μεγάλη σημασία διότι σημαίνει ότι αναγνωρίζομε τον Θεόν σαν βασιλέα της ζωής μας. Το να πιστεύομε ότι υπάρχει Θεός, ότι τέλος πάντων υπάρχει αυτή η δύναμη όπως πολλοί την λένε, ή τέλος πάντων έναν ον που λέγεται Θεός, αυτό δεν είναι και μεγάλη σημασίας. Είναι βέβαια κάτι σοβαρό, κάτι σπουδαίο, αλλά όχι τόσο σημαντικόν. Διότι όπως λέει και η Γραφή, και οι δαίμονες ακόμα πιστεύουν και φρίττουν, αλλά να αποδέχεσαι τον Θεό ως βασιλέα της ζωή σου, αυτό είναι το σημαντικό διότι σημαίνει ότι πρακτικά αυτή η πίστης μας στον Θεό τον αληθινό έχει μιαν εφαρμογή στην καθημερινή μας ζωή. Ο Θεός είναι ο βασιλεύς της ζωής μας. Τον δεχόμαστε σαν βασιλιά μας. Δηλαδή κυριεύει ολοκλήρου του είναι μας. Και αμέσως προχωρούμε, και ομολογούμε την πίστη μας εις τον Θεό λέγοντας το σύμβολο της πίστεως, το «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν» και όλα τα υπόλοιπα που ξέρομε, ή τουλάχιστον ελπίζω να τα ξέρομε.
00:02:57
Παλιά το μαθαίναν στο σχολείο αυτό, δεν ξέρω τώρα αν το μαθαίνουν. Λοιπόν, ομολογούμε την πίστη μας σ’ ένα Θεό παντοκράτορα, πατέραν, σ’ έναν Κύριον Ιησούν Χριστόν τον υιόν του Θεού, τον μονογενή, ο όποιος είναι αληθινός Θεός όπως Θεός είναι ο πατέρα του, και εις το Πνεύμα το Άγιο, και εν συνεχεία πιστεύομε και εις μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησία, και μετά ομολογούμε το βάπτισμά μας εις έφεσιν αμαρτιών, προσδοκούμε την ανάσταση των νεκρών και τη ζωή του μέλλοντος αιώνος και έτσι αποδεικνύομε ότι η πίστη μας εις τον Θεό ως βασιλέα και Θεό μας, είναι μία συγκεκριμένη πίστης. Γι’ αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να ομολογήσομε όχι μόνο ότι απλώς πιστεύομε στο Θεό, αλλά πιστεύομε εις τον Θεό τον οποίον η Εκκλησία μας παραδίδει. Δεν πιστεύομε σε κάτι το αφηρημένο, δεν έχομε μία αφηρημένη πίστη. Δεν διαλέγομε και παίρνομε εμείς ότι θέλομε, αλλά έχομε τον Θεόν της Εκκλησίας ο οποίος είναι ο Πατήρ ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, έχομε την Εκκλησία την οποία ίδρυσε ο Χριστός, η οποία είναι μία αγία καθολική και αποστολική εκκλησία, και προσδοκούμε την ανάσταση των νεκρών.
00:04:34
Και ακόμα ξέρετε ότι… βλέπετε, το «πιστεύω εις ένα Θεόν» αρχίζει με αυτό το ρήμα πιστεύω, δεν λέμε πιστεύομε εις ένα Θεό, αλλά εγώ πιστεύω σε ένα Θεό. Ομολογώ εγώ ο ίδιος, προσωπικά εγώ, ότι πιστεύω σε αυτόν τον Θεόν τον συγκεκριμένο. Αυτό είναι σημαντικό για μας και για την Εκκλησία διότι ιδίως σήμερα βλέπετε παιδιά ότι υπάρχει μία τεράστια σύγχυσης πραγμάτων, και… και εμείς οι ίδιοι ακόμα έχομε έτσι τρόπο τινά μίαν εκλογήν από την πίστη, διαλέγομε μέσα από την πίστη τι θέλομε, τι μας συμφέρει, τι προτιμούμε.
00:05:19
Διαλέγομε και εφαρμόζομε στην ζωή μας ότι νομίζομε. Και ακούμε πολλές φορές πολλούς να λένε ότι εγώ αυτό το πράγμα δεν το πιστεύω. Και ιδιαίτερα εάν είμαστε και λίγο μορφωμένοι ας πούμε, εάν έχομε πάει σε κανένα… πανεπιστήμιο ας πούμε, κανένα μάστερς πως τα λέμε τούτα, λοιπόν, τότε… τότε τα βλέπομε πλέον τα πράγματα μορφωμένα. Τώρα τι είναι αυτά τα πράματα;
00:05:45
Όπως έλεγε και κάποιος ας πούμε ότι, ας πούμε τώρα να νηστεύομε ας πούμε, τι είμαστε; Γριές είμαστε να νηστεύομε; Οι κοτσάκαρες νηστεύουν.
[ακροατήριο γελά]
00:06:00
Έλεγε και μια μάνα κάποτε ενάντιο μου ότι, έβαλε τον γιο μου και κοινωνά κάθε Κυριακή λες και είναι ετοιμοθάνατος.
[ακροατήριο γελά]
00:06:18
[απευθύνεται στο κοινό]
00:06:54
Δηλαδή το να… το να έχομε παιδιά αυτό το αίσθημα της αποδοχής της Εκκλησίας, της πίστεως της Εκκλησίας, δεν είναι αυτό που λέμε ας πούμε «πίστευε και μη ερεύνα», όχι. Να ερευνήσεις, έχεις δικαίωμα, και έχεις καθήκον να ερευνήσεις, γιατί θα ήσουν πολύ ανόητος άνθρωπος, πραγματικά αφελέστατος, και άξιος δηλαδή… πολλών δακρύων και πολλών γελώτων, εάν ας πούμε ακολουθούσες κάτι – φανταστείτε έναν άνθρωπο να ακολούθα και να πιστεύει ας πούμε αυτά που του λέω χωρίς να το έχει ερευνήσει.
00:07:32
Δηλαδή αυτός ο άνθρωπος είναι τουλάχιστον αφελής, να μην πούμε τίποτα άλλο πιο βαρύ. Τουλάχιστον αφελής. Να ακολουθείς μία πίστη, κάτι που σου προτείνω που μάλιστα έχει και τόσες απαιτήσεις από σένα. Απαιτεί ξέρω ‘γω να έχεις ας πούμε εγκράτεια, να είσαι… ταπεινός, να είσαι υποχωρητικός, ελεήμον, να πιστεύει στο Θεό, να κάμνεις χίλια δυο πράγματα που πολλές φορές είναι και δύσκολα, και όλα αυτά τα πράγματα να γίνονται χωρίς να τα έρευνας, και να… και να… να πιστεύομε, να νομίζομε, ότι η Εκκλησία μας επιβάλει την πίστη αυτή στο Θεό χωρίς να μας επιτρέπεται να την ερευνήσομε.
00:08:13
Πραγματικά αυτό ένας… ένας φασισμός δηλαδή, ένας χριστιανικός φασισμός. Να σου υποβάλουν μία πίστη και να μη σου επιτρέπουν να την ερευνήσεις. Αλλά βέβαια δε συμβαίνει έτσι. Στην Εκκλησία συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όχι μόνο επιτρέπεται η έρευνα αλλά επιβάλλεται η έρευνα. Επιβάλει η έρευνα παιδιά διότι αν δεν ερευνήσομε τότε πως μπορούμε να στερεωθούμε να κάνομε αυτό το πράγμα; Και πως μπορούμε να πειστούμε. Και δεν είναι να πειστεί κάνεις εγκεφαλικά. Δηλαδή να τον πιάσεις ένα άνθρωπο να τον πείσεις ας πούμε ότι βάση αυτών των επιχειρημάτων όλων, όσα σου λέω είναι αλήθεια.
00:08:52
Αλλά πρέπει ο άνθρωπος εμπειρικά να πληροφορηθεί όπως λέμε εμείς, δηλαδή να λάβει αυτή την πληροφορία, αυτή την αίσθηση, ότι όλα αυτά που λέει η Εκκλησία είναι αληθινά. Και αυτό το στάδιο των κατηχουμένων, το οποίο μελετούμε τώρα, είχε αυτή την σημασία στην Εκκλησία. Δηλαδή οι κατηχούμενοι ήσαν οι άνθρωποι οι οποίοι υποβάλλοντο σε πνευματικές ασκήσεις, ακολουθούσαν ένα πρόγραμμα πνευματικό, υποβάλλοντο στις… πως να πούμε, σ’ αυτή την απέλαση των εξορκισμών του διαβόλου από μέσα τους, και εν συνεχεία υποβάλλοντο στη σύνταξη με τον Χριστό ώστε να αρχίσουν πλέον να έχουν μέσα τους μία κάθαρση από τα πάθη και την αμαρτία, για να μπορούν να δέχονται και να πληροφορείται η ύπαρξής τους περί της παρουσίας και της αληθείας του Χριστού. Για να μπορούν να λένε το «πιστεύω εις ένα Θεόν», όχι πλέον διανοητικά αλλά εμπειρικά.
00:09:59
Όταν διαβάζομε τους βίους των αγίων, που με τόση επιμέλεια οι Πατέρες μας έγραψαν – γιατί τους έγραψαν παιδιά; Μήπως για να γεμίζουν τους τόπους βιβλία; Βλέπετε μες στην Εκκλησία, από την πρώτην εποχή, από τότε που ήρθε ο Χριστός τον κόσμο, έγραψαν τον βίο του Χριστού, γράφτηκε ο βίος των Αποστόλων, γράφτηκαν οι βίοι των άγιων. Για ποιο λόγο γράφτηκαν;
00:10:19
Και έχομε… πληθώρα βίους από μάρτυρες και αγίους και ασκητάς και όλα αυτά τα πράγματα. Γιατί γράφτηκαν; Και αν τα διαβάσετε θα δείτε ότι είναι κείμενα δυνατά, με απλότητα, χωρίς να αποκρύπτουν τίποτα, και δεν είναι κείμενα ιστορικά ή λαογραφικά, αλλά είναι κείμενα που μιλούν περί της εν Χριστώ ζωής των αγίων. Για να μας δείξουν τα κείμενα αυτά ότι αυτός ο άνθρωπος, ο συγκεκριμένος άνθρωπος, απέδειξε στον εαυτό του την πραγματικότητα της ελεύσεως του Θεού μέσα του. Αυτά είναι τα κείμενα των βίων των αγίων. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο, είναι άκρως απαραίτητο, να μελετούμε τους βίους των αγίων.
00:11:06
Και είναι και αξιοθαύμαστο ότι οι Πατέρες ασχολήθηκαν περισσότερο γράφοντας βίους αγίων, ή αναφερόμενοι συνεχώς στους βίους των αγίων, παρά να γράφουν θεωρίες περί διαφόρων άλλων πραγμάτων. Θεωρίες δηλαδή περί των αρετών και περί των χαρισμάτων. Και όταν έγραφαν οι άγιοι αυτές τις διδασκαλίες για την πνευματική ζωή, δεν έγραφαν φιλοσοφούντες, αλλά έγραφαν περιγράφοντες απλώς τα βιώματά τους.
00:11:38
Έτσι λοιπόν πιστεύομε σ’ ένα Θεό, τον Θεό τον οποίο μας παραδίδει η Εκκλησία, και η Εκκλησία ομιλεί δια των αγίων, ομιλεί δια των προφητών, όπως λέει εδώ το σύμβολο της πίστεως, αναφερόμενο στο Άγιο Πνεύμα, «τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν». Αυτό το πνεύμα το Άγιο που ελάλησε δια των προφητών μέσα σ’ όλους τους αιώνας, είναι το ίδιο Πνεύμα που λαλεί μέχρι σήμερα.
00:12:00
Ξέρετε παιδιά είναι αξιοθαύμαστο, είναι αξιοθαύμαστο, και χρήζει ας πούμε έτσι πολύς… έρευνας, και επιστημονικής μπορώ να πω, και πρέπει να γίνει αυτό, για το πως περιγράφονται οι εμπειρίες των αγίων και τα βιώματα των άγιων διαμέσου όλων των αιώνων, και βλέπομε μία φοβερή… ταυτότητα.
00:12:23
Δηλαδή αν διαβάσετε την Παλαιά Διαθήκη, που εγράφτηκε ας πούμε πριν 5000 χρόνια, 6000 χρόνια. Μιλάει μέσα για τους Πατριάρχες, τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, να Ιακώβ, για τους δικαίους όλους αυτούς, που είναι χιλιάδες χρόνια πριν από μας. Και διαβάζομε και τους βίους των σύγχρονων αγίων που έζησαν πριν δύο χρόνια, τρία χρόνια, πριν ένα χρόνο, ή ακόμα εάν τους διαβάσει ένας άνθρωπος που έχει εμπειρία Θεού μες την καρδία του και ζει ακόμα. Βλέπει ότι… βλέπει ότι αυτό το πράγμα είναι το ίδιο, το ίδιο πνεύμα το άγιο, το οποίο ελάλησε στον Μωυσή, στον Αβραάμ, τον Ισαάκ, στον Ησαϊα, τον Ιερεμία, τον Δανιήλ, τον Πέτρο, τον Ανδρέα, μέχρι τον τελευταίο τον γερο Παΐσιο ξέρω ‘γω τον γερο Πορφύριο, ακριβώς το ίδιο πνεύμα είναι που ομιλεί και κατά τον ίδιο τρόπο.
00:13:16
Δηλαδή έχομε τα ίδια φαινόμενα, τα οποία παρατηρούνται σε όλη την πορεία αυτών των δικαίων και των αγίων ανθρώπων. Και αυτό για μας είναι μία έτσι… μια μεγάλη παρηγορία, να την πω… δεν ξέρω αν είναι σωστή η λέξη να πω απόδειξη, περί της γνησιότητος της εμπειρίας της Εκκλησίας μας. Γι’ αυτό δίδομε τόση σημασία, τόση μεγάλη σημασία, στο ότι όλα όσα γίνονται στην πνευματική ζωή γίνονται εν την Εκκλησία και δια της Εκκλησίας. Δεν μπορούμε να δεχτούμε τίποτα εκτός της Εκκλησίας.
00:13:56
Δηλαδή εάν έστω… οποιοσδήποτε παιδιά, μπορεί να πει ότι δέχομαι όλα όσα λέει η Εκκλησία, όλα όσα λέει το Ευαγγέλιο, αλλά δεν δέχομαι να είμαι μέλος της Εκκλησίας, αρνούμαι την Εκκλησία, δεν θέλω να είμαι μέλος της Εκκλησίας, τότε αυτό δεν λέει τίποτα. Μπορεί να ‘ναι ένας πολύ καλός ιδεολογικά οπαδός ας πούμε του Ευαγγελίου, να ‘ναι οπαδός του Ευαγγελίου, αλλά να μην έχει καμιά οργανική σχέση με το Ευαγγέλιο.
00:14:26
Όπως, μπορεί να φτιάξομε ένα τέλειο χέρι ας πούμε, τέλειο χέρι, αλλά να μην είναι συνδεδεμένο με τον υπόλοιπο οργανισμό, και είναι νεκρό το χέρι αυτό. Είναι πανομοιότυπο, είναι τέλειο, δεν του λείπει τίποτα, αλλά δεν έχει ζωή. Δεν είναι συνδεδεμένο με το υπόλοιπο σώμα. Δεν διοχετεύεται το αίμα μέσα σ’ αυτό το χέρι, είναι νεκρό χέρι, είναι ένα ομοίωμα, αλλά είναι νεκρό.
00:14:53
Κι ακόμα, πέρα από την πίστη στην Εκκλησία, βλέπετε αυτό το «προσδοκώ ανάσταση νεκρών». Τι σημαίνει παιδιά; Σημαίνει ότι… η Εκκλησία μας δεν είναι ένα… ένα ίδρυμα, ένα καθίδρυμα, μία οργάνωσης η οποία τρόπο τινά τελειώνει τον προορισμό της και την ύπαρξη της σ’ αυτόν τον κόσμο. Αλλά είναι ένα όχημα, έτσι τουλάχιστον… νομίζω είναι η Εκκλησία, αισθάνομαι, σαν ένα όχημα, ένα αεροπλάνο ας το πούμε έτσι, στο οποίο μπαίνομε μέσα, και δι’ αυτού του οχήματος απογειώνομεθα πέρα από την πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Και μας δίνει την αίσθηση της αιωνιότητας. Διότι η Εκκλησία ακριβώς νικά τον χρόνο και νικά τον τρόπο, νικά τον θάνατο.
00:15:50
Και είναι τόσον… δηλαδή… τόσο φοβερά τα… τα όσα γίνονται από τους αγίους που… δεν ξέρει κανείς πώς να περιγράψει. Το πως οι άγιοι νικούν αυτήν την… την πραγματικότητα που συνθλίβει σήμερα τον άνθρωπο. Και πως μέσα στην Εκκλησία, όταν μέσα στην Εκκλησία ευρισκόμεθα και κοινωνούμε με τα μυστήρια της Εκκλησίας, και τελούμε την Θεία Λειτουργία η οποία είναι το κατεξοχήν σημείο της Εκκλησίας, η Ευχαριστία στην οποία καταλήγομε αφού βαπτιστούμε και λάβομε το Χρίσμα, τότε πως ο άνθρωπος πραγματικά βγαίνει από όλα όσα τον συνθλίβουν, και γίνεται πολίτης μιας άλλης βασιλείας, μιας καινούργιας ζωής, κάτι το οποίο δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα από όσα υπάρχουν γύρω μας.
00:16:48
Άρα λοιπόν προσκυνούμε τον Θεό σαν… σαν Θεό μας, και σαν βασιλιά μας, αλλά έχομε ένα συγκεκριμένο Θεό, δεν έχομε έναν αφηρημένο Θεό. Αυτοί που έχουν ένα αφηρημένο θεό παιδιά και λένε ότι πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη, σε μια ύπαρξη ξέρω ‘γω αλλά δεν πιστεύω κάτι περισσότερο, αυτοί οι άνθρωποι οπωσδήποτε έχουν δικαίωμα να το κάνουν, αλλά είναι ιδεολόγοι, φιλόσοφοι, πιστεύουν σε μιαν ιδέα περί του Θεού. Δεν είναι Χριστιανοί.
00:17:21
Για μας η πίστη μας είναι συγκεκριμένη, είναι απόλυτα συγκεκριμένη. Αρχίζομε από κάπου και καταλήγομε σε κάπου. Δεν μπορούμε να πλανώμεθα δεξιά και αριστερά. Έχομε συγκεκριμένη έναρξη και συγκεκριμένο τέλος. Αρχίζομε από την πίστη σ’ ένα Θεό, και καταλήγομε εις την προσδοκία της αναστάσεως των νεκρών και εις την ζωή του μέλλοντος αιώνος.
00:17:45
Δηλαδή, είναι καθορισμένα τα… τα όρια τα οποία προχωρούμε. Γι’ αυτό ο Χριστός μας είπε στο Ευαγγέλιο, «εγώ είμαι η αρχή και το τέλος, το Α και το Ω». Δεν μπορείς να είσαι αφηρημένος.
00:18:01
Ξέρετε ότι εις τα ανατολικά θρησκεύματα, στα Ινδουιστικά θρησκεύματα κυρίως, υπάρχει αυτή η… αυτή η αφηρημένη θεότητα, η οποία λαμβάνει προσωπεία κατά διαστήματα. Γι’ αυτόν τον λόγο διδάσκουν και την μετεμψύχωση, την μετενσάρκωση πως την λένε. Διότι, ο άνθρωπος αφού είναι πλασμένος βάση ενός απρόσωπου Θεού, δεν έχει πρόσωπο, δεν έχει… δεν είναι μοναδικό πρόσωπο, άρα μπορεί ο άνθρωπος, κατά τις δικές τους θεωρίες, να επανέρχεται και να επανέρχεται στη ζωή αυτή μέχρι να τελειοποιηθεί.
00:18:40
Βέβαια… πώς να πούμε, θα ήταν πολύ ευχάριστο δηλαδή, πάρα πολύ ευχάριστο, να περνάς πολύ ωραία τη ζωή σου εδώ, να κάμνεις ότι θέλεις, να τα απολαμβάνεις όλα, διότι η αμαρτία ας πούμε έχει και μια γλυκύτητα. Λοιπόν, και γιατί να μη ξανάρθομε στο κάτω κάτω αφού τόσο ωραία τα απολαύσαμε; Τρελός είσαι να μην ξανάρθεις; Βεβαίως να ξανάρθεις, να τα ξαναπολαύσεις. Και πάλι και πάλι και πολλάκις και δεν υπάρχει λόγος δηλαδή να μην επανέρχεσαι.
00:19:15
Τώρα αν υπήρξες στην προηγούμενή σου ζωή κανένας Φαραώ ή ξέρω ‘γω κανένας… μα τι ανοησίες ακούει κανείς. Πραγματικά να τραβάς τα μαλλιά σου, να τραβάς τα μαλλιά σου.
00:19:27
Διάβαζα μια… μια συνέντευξη, κάποιου… παιδιού τέλος πάντων. Είναι εγγονός του παππού του. Ενός…
[ακροατήριο γελά]
Ακροατήριο: [ασαφής]
Μ. Αθανάσιος: Ε; Εγγονός του παππού του. Ο όποιος κληρονόμησε από τον αείμνηστο παππού του όλες της ασυναρτησίες που έλεγε. Και λέει ότι ο παππούς του ξέρω ‘γω ότι ήταν ένας Φαραώ, Χαμουραμπί ξέρω ‘γω τι πως τον λέει εκεί πέρα ας πούμε, δε θυμάμαι το όνομα του, και αυτός την προηγούμενή του ζωή κι αυτός ήταν μες τους Φαραώ. Και το πιστεύει αυτό το πράμα, το πιστεύει. Και λες, καλά ρε παιδί μου, ο παππούς σου τέλος πάντων δικαιολογείτε ο άνθρωπος. Ένας γέρος… άντε, [ασαφής], εσύ νέο παιδί ας πούμε, 23ον χρονών, να πιστεύεις αυτά τα πράματα; Δηλαδή πια η απόδειξης; Απόδειξε ότι ήσουν Φαραώ. Απόδειξε μου ότι ήσουνα ας πούμε… οτιδήποτε. Που το στηρίζεις αυτό το πράμα; Που στηρίζεσαι; Ποιος σου το αποκάλυψε ότι ήσουν έτσι;
00:20:33
Μα κάτι ιστορίες δηλαδή εξωφρενικές, και θαυμάζει κάνεις πως ευρίσκονται άνθρωποι που τα πιστεύουν. Άντε εκείνος είπε… είπε κάτι από το νουν του. Αυτός που το πιστεύει; Τι είναι αυτός που το πιστεύει; Τέτοια ας πούμε αφέλεια κυκλοφορεί στον κόσμο; Τέλος πάντων. Δημοκρατία, έχομε δημοκρατία.
[ακροατήριο γελά]
Ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει και να πιστεύει ότι θέλει. Ότι ήταν Φαραώ, ότι ήταν ας πούμε… ξέρω ‘γω… λέει…
Ακροατήριο: [ασαφής]
Μ. Αθανάσιος: Λύκος;
[ακροατήριο γελά]
Μ. Αθανάσιος: Λέει, σε μια προηγούμενη ζωή ξέρω ‘γω, πριν 500 χρόνια, α… ναι, λέει ο ένας ήταν αυτοκράτορας, και ο άλλος του ‘φερνε το δίσκο, το ποτό μες το δίσκο, και του έβαλε δηλητήριο ξέρω ‘γω και το ‘πιε και πέθανε, και γι’ αυτό τσακώθηκαν μετά από 500 χρόνια όταν βρέθηκαν.
[ακροατήριο γελά]
Εξήγα εσύ τώρα αυτά τα φαινόμενα.
00:21:39
Ήθελα να το βρω αυτό το παιδί να το ρωτήσω, καλά εγώ που τσακώθηκα με τον παππού σου, τι είμαστε πριν 200 300 χρόνια;
[ακροατήριο γελά]
Να ξέρομε. Τέλος πάντων.
Ακροατήριο: [ασαφής]
Μ. Αθανάσιος: Ορίστε.
Ακροατήριο: [ασαφής] Έχω ένα φίλο μου ο οποίος είχε πει ότι… του λέω, πως γίνεται λέω το να… να σε [ασαφής] μετενσάρκωση και μετεμψύχωση. Λέει μου ότι… πως το μαθαίνεις αυτό το πράμα; Λέει μου μέσω της ύπνωσης [ασαφής]
Μ. Αθανάσιος: Πράγματι, μέσω της ύπνωσης.
[ακροατήριο γελά]
Σου είπε αλήθεια. Αυτό το είπε αλήθεια. Δηλαδή κοιμάται και βλέπει όνειρα, με αυτό είναι.
[ακροατήριο γελά]
Με λίγα λόγια αυτό είναι. Δηλαδή… αυτό είναι. Κοιμήσου, δες ένα όνειρο, ότι ήσουν ξέρω ‘γω ο Μέγας Ναπολέων, και την άλλη μέρα το πρωί θα είσαι. Αυτό είναι όντως αληθές. Να πας να του πεις συγχαρητήρια.
[ακροατήριο γελά]
Πες του να ξανακοιμηθεί μήπως και δει και άλλα.
00:22:47
Λέει η Γραφή… ναι, λέει η Γραφή ένα ωραίο ρητό, Σοφία Σολομώντος λέει, «ανήρ υπνώδης ευρέτης οραμάτων ονειράτων». Δηλαδή κάποιος που κοιμάται πολύ βλέπει και πολλά όνειρα. Έτσι, ύπνωση… ναι, πράγματι έτσι είναι, δεν εξηγείται διαφορετικά. Ύπνος πολύς και όνειρα καλά, όνειρα γλυκά.
Ακροατήριο: Πάντως αυτό [ασαφής] στις δυτικές [ασαφής] που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος έχει εννέα ζωές. Οπότε…
Μ. Αθανάσιος: Μπα, εννέα.
[ακροατήριο γελά]
Ακροατήριο: [ασαφής] λέει ο άνθρωπος έχει εννέα ζωές και για να τις [ασαφής] αυτές τις εννέα ζωές πρέπει ή να τον δολοφονήσουν και μην έβρουν το πτώμα του,
[ακροατήριο γελά]
Ακροατήριο: ή [ασαφής] ένα μεγάλο προσωπικό άτομο, όπως ας πούμε ο Χίτλερ ας πούμε, που πέθανε [ασαφής] …
Μ. Αθανάσιος: Δεν κατάλαβα. Πρέπει να τον δολοφονήσουν;
[ακροατήριο γελά]
Ακροατήριο: … ας πούμε…
Μ. Αθανάσιος: Δηλαδή για να μη… για να μη ξανάρθεις πρέπει να σε δολοφονήσουν;
Ακροατήριο: Κάποιος πεθαίνει και δεν βρίσκουν το πτώμα του, δήθεν ότι η ψυχή του δεν ησυχάζει.
Μ. Αθανάσιος: Και που πάει;
Ακροατήριο: Ξαναπάει στο κόσμο των ζωντανών. Και ας πούμε αυτό… το φέραν οι [ασαφής] αυτό…
Μ. Αθανάσιος: Καλά, άμα βρουν το πτώμα σου τι γίνεται ύστερα;
[ακροατήριο γελά]
Μ. Αθανάσιος: Πολύ μακάβριο ρε παιδί μου. Πράγματι, λίγο μακάβριο τώρα… Να σε δολοφονήσουν και να μην βρουν το πτώμα σου και να έρχεσαι εννέα φορές πίσω…
00:24:23
Κοιτάξετε παιδιά, σήμερα είναι μια σύγχυσης έτσι; Είναι μια σύγχυσης. Βέβαια να σας πω αυτά τα λέμε τώρα έτσι… δεν θέλω να… δεν θέλω να… πως να πούμε, να ειρωνεύομαι τους… διάφορες θεωρίες που κυκλοφορούν, σεβαστές οι θεωρίες των ανθρώπων, σεβαστές, αλλά τέλος πάντων… αφού είμαστε και εμείς… όντα λογικά, είναι μερικά πράγματα τα οποία ας πούμε… θέλεις δεν θέλεις χαμογελάς άμα τα ακούεις.
[ακροατήριο γελά]
Ακροατήριο: [ασαφής] αυτοί που τα λένε είναι υπνωτιστές. Για το λόγο…
Μ. Αθανάσιος: Μα τελικά όλοι αυτοί έτσι είναι.
Ακροατήριο: Ξέρω ας πούμε ένα άτομο, που ήρθε ένας υπνωτιστής ο ίδιος και είπε του… κάτι παρόμοιο, αλλά [ασαφής φράση]
Μ. Αθανάσιος: Τέλος πάντων παιδιά, ο Θεός να βάλει το χέρι του, δεν μπορούμε να βρούμε άκρα, όμως… πέραν τούτων, πράγματι και ξέρετε… σας είπα και άλλη φορά παιδιά και εγώ… όταν διαβάσει κανείς αυτές τις θεωρίες, όλες, και… μου φέρνουν καμιά φορά κάτι βιβλία να διαβάσω… δηλαδή… κυκλοφορούν πάρα πολλά βιβλία σήμερα ξέρετε. Το πώς να αποκτάς φίλους ή πώς να γίνεις καλύτερος, πως να γίνεις… και ο κόσμος ο καημένος τα διαβάζει δηλαδή, διότι τι να κάμουν οι άνθρωποι, είναι παλαβωμένοι.
00:25:54
Μα διαβάζεις διαβάζεις διαβάζεις και δεν μπορείς να βρεις άκρα ας πούμε, δεν μπορείς να καταλάβεις τι λέει τούτο πράμα. Σαν να έχεις ένα βουνό άχυρο, και ψάχνεις εκείνα τα άχυρα να βρεις ένα… ένα κόκκο ας πούμε σιτάρι. Είναι πολύ δύσκολο… δηλαδή πολύ κουραστικό, εξουθενωτικό για τον άνθρωπο. Και ιδιαίτερα, και μην το κάμετε αυτό το λάθος, όταν πάτε… όταν πάτε να διαβάσετε βιβλία ψυχολογικά, και προσπαθείτε να ερμηνεύσετε τον εαυτό σας με αυτές τις λογικές θεωρίες που υπάρχουν.
00:26:25
Υπάρχουν τόσα βιβλία ψυχολογικά σήμερα, και τόσες σχολές, και τόσα ρεύματα δηλαδή, τα οποία ούτε οι ψυχολόγοι δεν μπορούν να βρουν άκρα. Δηλαδή και αυτοί οι ίδιοι οι ψυχολόγοι δεν έχουν… δηλαδή έχουν μια γραμμή. Ένας είναι αυτού του ρεύματος άλλος του άλλου άλλος του άλλου. Πόσο χειρότερο είναι που γίνεται αυτό ιδίως μες τους νέους, όταν ψάχνετε μόνοι σας διαβάζοντας να αναλύσετε τον εαυτόν σας. Και είδα είδα πραγματικά παιδιά, σας το λέω από την μικρή μου πείρα, ότι είδα πολλά παιδιά που έπαθαν πολύ ζημιά, πάρα πολλή ζημιά, διότι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τον εαυτόν τους βάση αυτών που διαβάζουν. Και απλά πράγματα, απλά φαινόμενα, που είναι μέσα μας, και είναι απλά, φυσικά. Είναι απλό ανθρώπινο πράγμα το οποίο αισθάνεται.
00:27:14
Είναι πάρα πολύ φυσικό και πολύ απλό. Είναι ανάλογο με την… με την πνευματική και σωματική ηλικία κάθε ανθρώπου. Τόσο πολύ τα διέγραψαν και τα… έκαμαν πολύπλοκα, που κοντεύει ο άνθρωπος να χάσει το μυαλό του δηλαδή. Και υπάρχουν ανθρώπου που κατέληξαν σε φοβερά προβλήματα ψυχολογικά λόγω ότι κάναν πειράματα μόνοι τους. Ή διαβάζουν αυτά όλα τα βιβλία και δεν μπορούν να βρουν άκρα.
00:27:39
Όταν διαβάζει κανείς αυτά τα βιβλία όλα παιδιά, και διαβάζει και τα βιβλία των άγιων, τότε καταλαβαίνει… δηλαδή νομίζω ότι όλοι το καταλαβαίνομε αλλά σας το λέω και εγώ από την μικρή μου πείρα, καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό που είπε ο Χριστός ότι εγώ είμαι το φως το αληθινό. Και αυτό το είπε ο Χριστός ότι, όποιος έρθει κοντά μου εγώ θα του δώσω από το… από το νερό το καθαρό, το ζωντανό, και δεν θα διψάσει στον αιώνα.
00:28:05
Είναι μια σύγχυσης που που επικρατεί, μια σύγχυσης. Δεν σας προτρέπω να διαβάσετε Ινδουιστικά βιβλία, αλλά όσοι έχετε διαβάσει, ή αν καμιά φορά πέσει κανένα στο χέρι σας, θα δείτε τέτοια σύγχυση μέσα σ’ αυτά τα βιβλία που διερωτάσαι δηλαδή τελικά τι λέει τούτο πράμα, πως εξηγείται.
00:28:26
[παύση]
00:28:31
Και δεν είναι ακίνδυνον το να εμπλέκεται ο άνθρωπος χωρίς να έχει προηγουμένως έτσι… θωρακιστεί πνευματικά από όλα αυτά τα πράματα. Ξέρετε παιδιά ότι για να μπορέσει κάποιος να κάνει γιόγκα, να πάρει δηλαδή το μάντρα, να κάμει γιόγκα, να μπορέσει να ασκήσει δηλαδή αυτή την… την μέθοδο του διαλογισμού, πρέπει προηγουμένως να προσκυνήσει τον δάσκαλον του.
00:28:55
Ας πούμε υπάρχει μια σχολή στην Κύπρο, η οποία για να σου δώσει το μάντρα να μπορείς να είσαι… Το μάντρα ξέρετε τι είναι; Είναι μια φράσης, είναι μια φράσης… σανσκριτική φράσης, την οποία σου δίνει ο δάσκαλος, και την επαναλαμβάνεις συνέχεια διαλογιζόμενος, διαλογιζόμενος. Και είναι ξέρω ‘γω… μπορεί να ‘ναι α, να ‘ναι ο, να ‘ναι ε, ένα ουμ, ένα εμ, ξέρω ‘γω τι… να ‘ναι ένας ήχος τέλος πάντων. Βέβαια, αυτές οι φράσεις, συνήθως είναι ονόματα από θεότητες… Ινδουιστικές θεότητες.
00:29:36
Και για να πάρεις αυτό το μάντρα, πρέπει να πας μπροστά στην εικόνα του Σανκασάρι, ένας… ένας γιόγκας ας πούμε τελευταίος, να γονατίσεις, να προσφέρεις το δώρο σου, που μπορεί να ‘ναι ξέρω ‘γω ρύζι ας πούμε ή λουλούδια ή… ξέρω ‘γω τι άλλο μπορεί να προσφέρουν, και εκεί να γίνει μια τελετή, να βάλεις λιβάνι μέσα σ’ ένα… σε κάτι κάρβουνα που είναι εκεί, και να πάρεις από το μάντρα. Αυτό βέβαια, ενώ φαίνεται πολύ απλό, και όλες οι εξελιγμένες κυρίες οι οποίες θέλουν να κάνουν διαλογισμό, θέλουν να κάνουν διαλογισμό – ο γερο Παΐσιος ξέρετε πως έλεγε τον διαλογισμό; Διαβολισμό.
[ακροατήριο γελά]
Τέλος πάντων, θέλουν να κάμουν διαλογισμό, να βάλουν αυτή την φράση. Και επαναλαμβάνουν αυτή την φράση από τον δάσκαλο κατά την διάρκεια αυτής της τελετής. Αυτό είναι ουσιαστικά άρνησης του Χριστού, άρνησης του βαπτίσματος του Χριστού.
00:30:37
Διότι αμέσως μετά το… μετά το σύμβολο της πίστεως, όταν ξαναρωτάτε ο Χριστιανός εάν συντάσσεται μαζί με το Χριστόν και τρεις φορές ομολογεί στην πίστη του, τότε του λέει ο ιερέας, «Καὶ προσκύνησον αὐτῷ». Και προσκυνεί λέγοντας,
«Προσκυνῶ Πατέρα, Υἱόν, καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ἀχώριστον»
00:31:00
Όταν λέμε προσκυνεί – βέβαια όσοι δεν θα έχετε δει βαπτίσματα… βαπτίσεις ανηλίκων, γιατί συνήθως μωρά βαπτίζονται ας πούμε αλλά εμείς στο Άγιον Όρος και στην Κύπρο που… στο μοναστήρι που βαπτίζομε μεγάλα παιδιά, ενήλικες, που έτυχε να μην έχουν βαπτιστεί οπουδήποτε αλλού, όταν προσκυνεί τον Θεό, την Αγία Τριάδα τότε κάνει μια εδαφιαία μετάνοια, μέχρι κάτω, και λέει, προσκυνώ Πατέρα, Υιόν, και Άγιον Πνεύμα. Προσκυνεί τον συγκεκριμένο Θεόν, την Αγία Τριάδα, η οποία είναι ομοούσιος και αχώριστος. Και τελειώνει με μία επίκληση ακόμα του ιερέως, αυτή η… η ερωταπόκρισης του πιστού.
00:31:41
Έχομε δύο γεγονότα εδώ. Πρώτον είπαμε την προηγούμενη φορά ότι έφτυσε τον διάβολο, εστράφηκε προς δυσμάς, και η Εκκλησία αφού απαιτήσει να ομολογήσει αν αρνείτο τον σατανά, δε φτάνει το ότι τον αρνείται, δεν φτάνει ότι λέει τον αρνούμαι, και τα έργα του και τις πομπές σου και τη λατρεία του, αλλά του λέει ακόμα, φτύσεις αυτόν. Να φυσήσεις και να τον φτύσεις. Και ο… ο πιστός, αυτός που θα βαπτιστεί, επτύει τον διάβολο, φτύνει τον διάβολο. Εδώ δε φτάνει ότι ομολογεί ότι πιστεύω στον Θεό, τον παραδέχομαι σαν βασιλιά μου και Θεό μου, δεν είναι αρκετό αυτό, αλλά ακόμα προσκυνεί αυτόν τον Θεόν τον συγκεκριμένο, και προσκυνεί τον Πατέρα, Υιό, και Άγιο Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον, κάνοντας μια εδαφιαία μετάνοια μέχρι κάτω.
00:32:38
Είναι δυο… δυο πράξεις, δύο κινήσεις αυτές. Στη μια φτύνεις κάποιον, και στην άλλη προσκυνείς κάποιον. Αυτό είναι παιδιά η ζωή μας, η ζωή του χριστιανού. Είναι ένας… ένας αγώνας…
00:32:53
[απευθύνεται στο κοινό]
00:33:24
Βλέπετε σήμερα παιδιά είμαστε σε μια έτσι… εποχή, που λέμε ότι, εγώ δεν προσκυνώ κανέναν ας πούμε. Θεωρείται δείγμα… ανδρείας, να μην προσκυνάς κανέναν. Μάλιστα ξέρω ‘γω αλύγιστος εκεί, να μη λυγίζεις, να μην προσκυνάς κανένα. Όπως θεωρείτε δείγμα ανδρείας το να μην κλαίεις ας πούμε παραδείγματος χάρη έτσι;
00:33:56
Ευτυχώς εμείς οι Κύπριοι δεν μας πιάσαν ακόμα έτσι πολύ… καμιά φορά πάει να κρύψομε αλλά ξεσπούμε ας πούμε. Ενώ ξέρετε στη Δύση είναι φοβερό πράγμα παιδιά. Στη Δύση οι άνθρωποι δεν ξέρουν να κλαίνε. Δεν ξέρουν. Έχει ανθρώπους που δεν έκλαψαν ποτέ. Μαθαίνουν από μωρά να μην κλαίουν. Και είναι τραγικό αυτό δηλαδή. Διότι… τα δάκρυα, το κλάμα, είναι… είναι μεγάλη ευεργεσία στον άνθρωπο, είναι φοβερή έκφρασης το κλάμα. Είναι πιο σπουδαία και από το γέλιο ακόμα.
00:34:26
Εμείς ευτυχώς κλαίμε ακόμα.
[ακροατήριο γελά]
Οι πρόγονοι μας έκλαιγαν πιο πολύ. Σας είπα για τη γιαγιά μου που έκλεγε [ασαφής] έτσι; Σας είπα για την γιαγιά μου.
Ακροατήριο: Όχι.
Μ. Αθανάσιος: Η γιαγιά μου παιδιά για όσους δεν το ήξεραν, και για να αξιοποιήσετε τις γιαγιάδες σας αν έχετε, να έχετε αυτές τις διατηρητέες γιαγιάδες όχι κάτι σύγχρονες, διατηρητέες, από εκείνες… με την κουρούκλα απ’ εκείνες τις ωραίες της αρχαίες.
[ακροατήριο γελά]
Σώζονται μερικές ακόμα, σώζονται.
00:34:58
Λοιπόν, η γιαγιά μου λοιπόν όταν… όταν ήταν να πάμε στο… στο χωρίο μας ας πούμε… – εγώ πήγαινα καλοκαίρια, δεν γεννήθηκα στο χωριό αλλά πήγαινα τα καλοκαίρια στο χωριό μας, στην επισκοπή στη Λεμεσό. Πέθανε κάποιος… κάποιος χωριανός, μεγάλος, γέρος άνθρωπος. Και ετοιμαστήκαμε να πάμε στην κηδεία, να πάμε σπίτι του και στην κηδεία. Και άπεχε πολύ το σπίτι της γιαγιάς μου από το σπίτι. Ώσπου ήμασταν σπίτι ήταν μια χαρά. Ετοιμαστήκαμε, [ασαφής], χτενιστήκαμε, πλυθήκαμε, να πάμε στην κηδεία. Εγώ ήμουν μωρό, μικρός, ήμουν ίσως 10-12 χρονών.
00:35:38
Η γιαγιά μου [ασαφής], φόρεσε τις κουρούκλες της, τις καλές, και πήρε το μπαστουνάκι της, κλείδωσε και την πόρτα, και έβαλε το κλειδί στην τσέπη. Και από την ώρα που έβαλε το κλειδί στην τσέπη άρχισε να μοιρολογά. Και πηγαίναμε πηγαίναμε και εκείνη να κλαίει. Και να κλαίει και να μοιρολογιέται… και της έλεγα, γιαγιά μου ίνα που κλαίεις; Αφού ακόμα δεν φτάσαμε σπίτι, αφού δεν είναι γνωστός μας. Αφού… γνωστός μας αλλά δεν είναι συγγενής μας να πούμε. Ίντα γιε μου να πάμε στην κηδεία και να μην κλάψομε [ασαφής];
[ακροατήριο γελά]
Θα μας καταγνώσει ο κόσμος, να πάμε στην κηδεία και να μην κλάψομε. Άσε δε που όταν μπήκαμε μες το σπίτι… ου… εκεί έγινε μέγας θρήνος κοπετός.
[ακροατήριο γελά]
00:36:23
Αλλά ξέρετε τι ωραίο πράμα ήταν αυτό παιδιά; Τι ωραίο πράμα. Έβλεπες αυτούς τους ανθρώπους, δηλαδή πόσο ήρεμα… δηλαδή έκλαιγαν έκλαιγαν… μοιρολογούσαν… θρηνούσαν… Ετέλειωνε η κηδεία, έθαβαν τον πεθαμένο, και έβγαιναν από το κοιμητήριο όλοι ήρεμοι, όλοι ήρεμοι οι άνθρωποι. Ήταν ήρεμοι, είχαν ένα γλυκό πόνο μέσα τους, μίαν ηρεμία, ας πούμε τέλειωσε ο άνθρωπος, ενταφιάστηκε, μια γλυκιά παρηγοριά, [ασαφής φράση].
00:36:52
Το ίδιο κάμναν και άμα είχαν γάμο. Είχαν ένα γάμο. Πήγαιναν στο γάμο πόσες μέρες πριν, να ετοιμάσουν ας πούμε τα… τα σιτάρια, τα πράματα εκεί ξέρω ‘γω. Να φάνε να πιουν από μέρες πριν να γίνει ο γάμος, να ξαναπιούν μετά τον γάμο,
[ακροατήριο γελά]
και στις τρις μέρες, στις εφτά, και στις δεκαπέντε και πήγαινε η υπόθεση δηλαδή ατελείωτη. Διότι οι άνθρωποι είχαν κοινωνία, είχαν επικοινωνία. Μπορούσαν ακριβώς να εκφραστούν, εκφράζονταν. Είτε κλαίγοντας, είτε γελώντας, αλλά ήταν πραγματικά.
00:37:23
Σήμερα εμάθαμε, έτσι είναι τα πράγματα φαίνεται, και ντρεπόμαστε να κλάψομε, ντρεπόμαστε. Πιέζομε τον εαυτόν μας να μην κλάψει, να μην εκδηλωθεί. Αλλά ιδίως στην πνευματική ζωή, είναι απαραίτητο αυτό το πράγμα. Πρέπει να μάθομε να σπάσομε αυτή την καρδιά να μπορεί να κλαίει. Όχι να κλαίει, να θρηνεί. Να έχει θρήνο, μοιρολόι.
00:37:47
Εγώ έχω δει… έχω δει ανθρώπους έτσι παιδιά… μονάχους δηλαδή εννοώ, έτσι που είχαν αυτή την… την ελευθερία του θρήνου απέναντι στο Θεό. Ξέρετε τι φοβερό πράμα, τι σπουδαίο πράμα είναι, σπουδαίο πράμα.
00:38:04
Να… να έρχεται ο άλλος να κοινωνήσει και να βλέπεις ας πούμε να ‘ναι κατάβρεχτος από τα δάκρυα, να μην κρατήσει τον εαυτό του. Και πόσο ο άνθρωπος έτσι αγιάζετε ολοτελής, μέχρι το βάθος του είναι του. Γιατί; Γιατί έτσι ανοίγει την καρδιά του και μπορεί να μπει ο Θεός μέσα του. Μα τούτο συμβαίνει και όταν μιλούμε με έναν άλλο άνθρωπο.
00:38:25
Φανταστείτε ας πούμε ένα… και οι ερωτευμένοι δε κλαίουν; Νομίζω κλαίουν και αυτοί.
[ακροατήριο γελά]
Βλέπετε, και αυτό είναι ένα αίσθημα. Δηλαδή δεν μπορείς να λες του άλλου ας πούμε, σ’ αγαπώ ας πούμε, και να έχεις ένα παγιωμένο χαμόγελο.
[ακροατήριο γελά]
Έχει άλλη σημασία. Δηλαδή όταν εκδηλώνεσαι, εκδηλώνεσαι με όλη σου την καρδιά. Όταν γελάς όταν… λοιπόν, εδώ λέει να προσκυνήσει τον Θεόν.
00:38:49
Θυμάμαι παιδιά όταν πήγαμε στο γερο Παΐσιο την πρώτη φορά που τον είδα, την πρώτη φορά που τον είδα, σας είπε ότι τον έβγαλα τρελό.
Ακροατήριο: Ναι.
Μ. Αθανάσιος: Λοιπόν, διότι εγώ πήγαινα νόμιζα θα έβλεπα κανένα… πως να πούμε, κανένα θηρίο εκεί, διότι λέγανε οι άλλοι συμφοιτητές μου ότι ου… ο γερο Παΐσιος και είναι άγιος και θα μας πει προφητείες και… κάνει θαύματα…
[κινητό τηλέφωνο χτυπά]
[ακροατήριο γελά]
00:39:18
Έχει φίδια, έχει εκείνα, έχει τούτα… Και εγώ… τέτοιος ας πούμε αφελείς και… νέο παιδί ήμουν, 18 χρόνων, μόλις τελείωσα το λύκειο, και από την Κύπρο, που τότε το Άγιον Όρος ούτε ξέραμε τι ήταν. Ακούγαμε Άγιον Όρος έτσι ένα πράμα… δηλαδή πήγαμε στο γέροντα, χτυπήσαμε το κουδούνι να μας ανοίξει και περιμέναμε από ώρα. Εγώ να σπάσει η καρδία μου. Διότι δεν…
[κινητό τηλέφωνο χτυπά]
[ακροατήριο γελά]
Δεν άνοιγε εύκολα. Απάντα το ρε παιδάκι μου.
[ακροατήριο γελά]
00:39:50
Λοιπόν, δεν άνοιγε εύκολα ο γέροντας. Λοιπόν, είμαστε κάπου 7-8 φοιτητές, ήταν και μερικά παιδιά τα οποία δεν είχαν έτσι… σχέση με την Εκκλησία, πρώτη φορά πήγαν. Μας πήρε όλους κάποιος άλλος συμφοιτητής μου που είχε πάει και άλλη φορά.
00:40:07
Εγώ είχα αγοράσει κάποιο κομποσχοίνι από την… από τη Δάφνη, αφού χτυπήσαμε και δεν άνοιγε, πέρασε ας πούμε 20 λεπτά και δε μας άνοιγε, τότε λέω να κάνω καμιά προσευχή να ανοίξει, και άρχισα να παρακαλώ τον Θεό να ανοίξει την πόρτα ο γέροντας, και έκανα με το κομποσχοίνι μου κάθε κόμπο και μια ευχή να τον φωτίσει να ανοίξει. Όταν τέλειωσα, άκουσα μια φωνή. Ε! Ποιος είναι; Εμείς γέροντα ας πούμε σαν να μας ήξερε από χθες, εμείς είμαστε…
[ακροατήριο γελά]
Βγαίνει ο γέροντας, τυλιγμένος με μια κουβέρτα και λέει, δεν είμαι μέσα ρε παιδιά, δεν είμαι μέσα.
[ακροατήριο γελά]
Αρχίσαμε να γελούμε ας πούμε. Και… άρχισε… ήρθε εκεί μας άνοιξε ξέρω ‘γω με το κλειδί, κάτσαμε αρχίσαμε να λέμε αστεία, ανέκδοτα, μα παρίστανε κάτι αυτά, εγώ λέω αυτός είναι τρελός σίγουρα και τον έβγαλαν άγιο, διότι τι… έτσι είναι οι άγιοι; Εγώ νόμιζα άγιοι ας πούμε σαν… όπως τις εικόνες, ούτε μιλούν ούτε τίποτα.
[ακροατήριο γελά]
Δεν έλεγε… δεν… έλεγε αστεία γελούσε, εγώ εντωμεταξύ μου έκαμε το εξής πράμα. Μόλις άνοιγα το στόμα μου να κάνω μια απορία, του έδινε ένα λουκούμι.
[ακροατήριο γελά]
00:41:25
Είχε… κάπου δέκα… από αυτά τα λουκούμια [ασαφής φράση] κάτι λουκούμια στο Άγιον Όρος που δίνουν έτσι μεγάλα, μόλις έλεγα, γέροντα γέροντα, εσύ έλεγε να φας ένα λουκούμι.
[ακροατήριο γελά]
Έφαγα δέκα λουκούμια μέχρι να τελειώσει. Τέλος πάντων. Πράγματι παιδιά ήταν μια… μια συνάντησης απελπιστική, διότι δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Ούτε είχαμε τίποτα να ρωτήσομε. Άλλοι πήγανε από περιέργεια… ας πούμε, τέλος πάντων, τέλειωσε η παράσταση, τελειώσαμε εκεί, εγώ λέω… αδιαφόρησα στο τέλος αφού είδα ότι δεν είχε τίποτα, δεν ξαναμίλησα, τελειώσαμε τέλος πάντων, πάμε να βγούμε έξω, εκείνη την ώρα κάποιος άλλος πιο σοβαρός από μας, ένας φοιτητής, του λέει, γέροντα ήρθαμε… είναι μια ώρα που ήρθαμε εδώ, πέστε μας τι να κάμνομε ας πούμε να ωφεληθούμε; Και λέω και ‘γω, μπας και μας πει τίποτα ωφέλιμο… τίποτα δεν βγήκε.
Ακροατήριο: [ασαφής]
Μ. Αθανάσιος: Ναι. Λέει… τι να σας πω ρε παιδιά λέει, τι να σας πω, να κάμετε προσευχή. Ε μα τι προσευχή να κάμνομε; Λέει, εσείς είστε νέα παιδιά να κάμετε πολλές μετάνοιες. Του λέω και ‘γω, πόσες μετάνοιες γέροντα; Λέει, πολλές μετάνοιες, πολλές μετάνοιες. Εκείνη την ώρα όταν μας είπε έτσι παιδιά πραγματικά έγινε το πρώτο θαύμα που είδα από τον γέροντα. Μόλις είπε έτσι ο γέροντας, και εγύρισε να φύγει, ευωδίασε όλος ο χώρος, όλο το βουνό. Δηλαδή ήταν κάτι απίστευτο ας πούμε. Να είσαι έξω στην ύπαιθρο, μέσα στο δάσος, και χειμώνας. Ήταν χειμώνα, ήτανε… Δεκέμβριος όταν είδα το γέροντα, Δεκέμβριος. Λοιπόν, και να ευωδιάζει όλος ο χώρος, όλος ο χώρος. Τα βουνά οι πέτρες τα δέντρα, ο αέρας, τα πάντα. Ο γέροντας κατάλαβε, οπότε λέει, άντε φύγετε φύγετε φύγετε και πήγε στο κελί του.
00:43:18
Λοιπόν, θυμάμαι που μας είπε αυτό το πράγμα, να κάμνομε μετάνοιες. Και μετά μια άλλη φορά εξήγησε ότι όταν κάνομε μετάνοιες, σημαίνει ότι προσκυνούμε τον Θεόν. Και γι’ αυτό λέμε εδώ εις το βάπτισμα όταν προσκυνούμε τον Θεόν και ομολογούμε την πίστη μας στην Αγία Τριάδα, τότε γονατίζομε μέχρι εδάφους. Να μου πεις, είναι ανάγκη να κάνομε αυτό το πράγμα πάτερ; Παιδιά ξέρετε δεν είμαστε μόνο ψυχές. Είμαστε ψυχοσωματικό… ψυχοσωματικά όντα, είμαστε ψυχή και σώμα.
00:43:55
Και ο άνθρωπος ανάλογα και με τη στάση του σώματός του έχει την ανάλογη διάθεση. Δηλαδή διαφορετικά είναι να προσεύχεσαι ας πούμε ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου ας πούμε φαρδύς πλατύς,
[ακροατήριο γελά]
διαφορετικά είναι να προσεύχεσαι γονατιστός, διαφορετικά είναι να προσεύχεσαι μπρούμυτα μέχρι κάτω, και διαφορετικά είναι να προσεύχεσαι όρθιος έτσι και να… να μη σκύβεις καθόλου. Εκφράζεται ο άνθρωπος και με… και με… και με τη στάση του σώματός του ακόμα. Δηλαδή δοκιμάστε να προσευχηθείτε γονατίζοντας κάτω. Εάν πούμε ότι… θα προσευχηθούμε κάθε βράδυ, πέφτοντας μέχρι εδάφους κάτω το πρόσωπο μας, έστω και για ένα λεπτό ή δυο λεπτά, θα δείτε πόσο τεράστια διαφορά έχει αυτό το πράγμα από το να στεκόμαστε όρθιοι και να λέμε στο Θεό ξέρω ‘γω μια αναφορά εκεί όπως λέγαμε όταν είμαστε στρατιώτες.
00:44:53
Λοιπόν, πολύ δε περισσότερο αυτή την άγια παράδοση της Εκκλησίας μας, της γονυκλισίας, της γονυκλισίας, πρέπει να την καλλιεργήσουμε, ιδιαίτερα όπως – θα σας πω και εγώ αυτό που μου είπε ο γέροντας – είσαστε νέα παιδιά, μάθετε να προσκυνάτε το Θεό γονατίζοντες. Έτσι χαμηλώνομε λίγο κι αυτό το φρόνημα που έχομε, το επηρμένο φρόνημα, που νομίζομε ότι το να είσαι έτσι αγέρωχος και να κάμνεις το παλικάρι ότι δεν προσκυνάς κανένα, ότι αυτό το πράγμα είναι λεβεντιά. Δεν είναι λεβεντιά παιδιά το να… το να κάνεις τον αγέρωχο. Λεβεντιά είναι, να μάθεις να σκύβεις. Αυτό είναι λεβεντιά. Και λεβεντιά είναι να μάθεις να ταπεινώνεσαι, αυτός είναι ο γενναίος άνθρωπος.
00:45:38
Και ξέρετε πόση πρακτική επίδραση έχει αυτό στη ζωή μας; Και εσείς, εντάξει τώρα που είσαστε ελεύθεροι μπορεί να κάμετε τους λεβέντες στον πατέρα σας ή στη μάνα σας, ότι εγώ δεν ανέχομαι να μου κάμεις ξέρω ‘γω… να μου λες τίποτε και να με ελέγχεις που θα πάω και που θα έρθω, και τι ώρα θα έρθω σπίτι και που θα πάω το μεσημέρι ή το βράδυ. Αλλά αύριο που θα παντρευτείς όμως, δεν μπορείς να κάμεις αυτό το πράγμα σπίτι σου, ή αν γελαστείς και το κάμεις τότε… πολύ σύντομα θα καταλήξεις στο οικογενειακό δικαστήριο. Διότι αν είσαι άντρας και το πάρεις τόσο πολύ γενναία και αντρίκια το θέμα, και πάει να σου πει γυναίκα σου, τι ώρα θα επιστρέψεις σπίτι, και της πεις να μη σε διαφέρει εσένα και εγώ ότι θέλω θα κάνω, δε θα σου δώσω λογαριασμό, γιατί πρέπει να μην λυγίζεις, τότε πάει ο γάμος διαλύθηκε.
00:46:33
Και ακόμα περισσότερο, και όταν βλέπεις δυσκολίες άλλες, ιδιοτροπίες, από το άλλο μέρος της συζυγίας, και δεν υποχωρείς, δε λυγίζεις, εσύ να λυγίσεις, να υποχωρήσεις, να μπορέσεις να… να αναπαύσεις τον άλλον άνθρωπο, τότε οπωσδήποτε θα σπάσει. Και αν γίνεις και γονιός ακόμα, και δε μάθεις να υποχωρείς μπροστά στα παιδιά σου όταν πρέπει, και να κόβεις το θέλημά σου, και να ανέχεσαι την ιδιοτροπία του παιδιού σου, την ιδιοτροπία του συζύγου σου, την ιδιοτροπία του προϊσταμένου σου, με αγάπη, με καλοσύνη, με σωστή διάθεση, τότε οπωσδήποτε θα έχεις προβλήματα.
00:47:16
Και ακόμα ένα χειρότερο πρόβλημα, εάν φαινομενικά αναγκαζόμενος υποχωρείς, αλλά μέσα σου όμως αγανακτείς, τότε μια κάποια στιγμή θα θα πάθεις ένα ηφαίστειο που θα κάνει έκρηξη.
00:47:30
Δηλαδή, έρχεται και έχεις έναν ας πούμε προϊστάμενο, ο όποιος σε καταπιέζει συνέχεια, κι εσύ του χαμογελάς γιατί πρέπει του προϊστάμενου να του χαμογελάς αλλά από μέσα σου τρίζεις τα δόντια σου εναντίον του, και τον βρίζεις και του… λες μακάρι να πάει να σκοτωθεί να ησυχάσομε ας πούμε.
[ακροατήριο γελά]
Να σπάσει το πόδι του, το χέρι του, το κεφάλι του, το… το αυτοκίνητο του.
00:47:51
Και έχεις αυτή τη διαμάχη μέσα σου. Εξωτερικά είσαι… ένας ευγενικός που λες, μάλιστα, βεβαίως, έχετε δίκιο, αμέσως, ας πούμε, και από μέσα του… του… λες ας πούμε όσα… δεν μπορείς να φανταστείς.
00:48:07
Αυτό το πράμα, είναι μια… πως να το πούμε, να μην το πούμε σχιζοφρένεια, αλλά να την πούμε έτσι… μια πολύ δύσκολη ψυχική κατάστασης. Και βασανιζόμαστε, κουραζόμαστε έτσι. Κουραζόμαστε.
00:48:23
Ενώ εάν μάθομε παιδιά να υποχωρούμε, να λυγίζομε, να προσκυνούμε, βέβαια να προσκυνούμε, όχι σαν δούλοι, αλλά σαν ελεύθεροι. Διότι εδώ προσκυνούμε τον Θεόν ελεύθερα, «επ’ ελευθερία εκλήθημεν». Η βάση της πίστεώς μας είναι η ελευθερία. Ελεύθερα προσκυνούμε τον Θεό γιατί ξέρομε, ξέρομε ότι προσκυνώντας τον αληθινό Θεό και δείχνοντες ένα δουλικό σχήμα, σαν δούλοι προσκυνούμε, τότε λαμβάνομε την αληθινή ελευθερία.
00:48:59
Όπως ένα παιδί το οποίο είναι κληρονόμος μεγάλης περιουσίας του πατέρα του, αλλά όμως είναι ακόμα ανήλικος, και είναι μεν κληρονόμος, είναι μεν φυσικό παιδί, αλλά ακόμα είναι ανήλικος και έτσι κηδεμονεύεται από άλλους. Παρόλα ταύτα η κηδεμονία του δεν του στερεί την ελευθερία και την φυσική σχέση με τον πατέρα του. Και αυτή η εξάρτηση από τον Θεό είναι το σημείο από το οποίο άνθρωπο λαμβάνει την ζωή μέσα του.
00:49:30
Έτσι λοιπόν παιδιά πρέπει να έχομε αυτή την ελευθερία, αυτή τη δύναμη, αυτή την… την προαίρεση, από μόνοι μας να προσκυνούμε τον αληθινό Θεό, και σωματικά προσκυνώντας προσευχόμενοι, και αναγνωρίζοντας τον Θεό σαν συγκεκριμένον Θεόν, την Αγία Τριάδα, τον Πατέρα τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, αλλά αυτό το πράγμα να έχει πρακτικές συνέπειες στην ζωή μας, να είμαστε υποχωρητικοί, ναι είμαστε άνθρωποι που να μπορούμε να δεχόμαστε τους άλλους, να υποχωρούμε, όχι γιατί φοβόμαστε, αλλά γιατί είμαστε δυνατοί.
00:50:09
Έτσι όπως βλέπεις όταν είσαι δυνατός, αφήνεις τον άλλο να σε χτυπήσει. Του λες, χτύπα με, έλα, ορίστε, δώσε μια γροθιά, δώσε δυο, αφήνεις ένα μωρό να σε χτυπήσει, να σε γρατσουνίσει, να σε φτύσει. Γιατί δεν το φοβάσαι το μωρό εκείνο. Δεν αισθάνεσαι ότι διατρέχεις κίνδυνο. Να σε σκοτώσει το μωρό τώρα άμα σου δώσει ένα μπάτσο; Ασ’ το μωρό να παίξει. Το αισθάνεσαι ότι παίζει έτσι.
00:50:30
Πολύ περισσότερο, έχομε αυτή τη δύναμη όταν έχομε μία σωστή σχέση με το Θεό και βλέπομε γύρω μας να απειλούμαστε καθημερινά. Κι όμως λες άφησ’ τον, άφησ’ τον να κάμει ότι θέλει. Δεν παθαίνεις τίποτα απολύτως. Μη φοβάσαι. Μη φοβάσαι. Αυτή η πίστης, η οποία πηγάζει από τη ζωντανή σχέση από τον Θεό, σου δίδει την δυνατότητα και την ελευθερία να κινήσαι άφοβα μέσα στον κόσμο.
00:50:57
Απειλούμαστε, έτσι το ένα το άλλο να σου κάμω να σου φτιάσομε… κάμετε ό,τι θέλετε. Ευχαρίστως ό,τι θέλετε, να ‘ναι ευλογημένο όπως λέμε κι εμείς οι μοναχοί. Κάμε όπως θέλεις, δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Γιατί; Γιατί όχι είμαστε αναίσθητοι, αλλά έχομε βεβαία μέσα μας την ελπίδα εις τον αληθινό Θεό, και δεν προσδοκούμε τίποτα από τα ανθρώπινα πράγματα. Ξέρομε, εφόσον πιστεύομε εις τον Θεό άρα ξέρομε κάθε πράγμα από πού ξεκινάει και που τελειώνει. Ξέρομε τα του παρόντος κόσμου είναι πεπερασμένα, δεν προσδοκούμε απόλυτα πράγματα από πεπερασμένα… από πεπερασμένα όντα όπως είναι ο άνθρωπος και τα συμπτώματα του ανθρώπου.
00:51:43
Και για να τελειώσομε έτσι την κατήχηση παιδιά, μετά αφού προσκυνήσει τον αληθινό Θεό ο άνθρωπος και προηγηθεί όλη αυτή η άρνηση του σατανά, τότε ο ιερέας λέει την τελευταία ευχή η οποία είναι μια ευλογία προς τον Θεό και μια ευχαριστία προς τον Θεό, και παρακαλεί τον Θεό να προσκαλέσει τον δούλο του τον… τον άνθρωπο αυτό εις το Άγιο Βάπτισμα και να του αποβάλλει τον παλαιό άνθρωπο και την αμαρτία και να του ενδύσει την καινούργια στολή του βαπτίσματος. Έτσι εδώ τελειώνει η κατήχησης, η ακολουθία της κατηχήσεως, που δυστυχώς σήμερα δεν την ακούει κανένας.
00:52:25
Και γίνεται αυτό το φοβερό γεγονός παιδιά, αυτό το φοβερό γεγονός, της απαλλαγής του ανθρώπου από τον σατανά, της… της υπογραφής του συμβολαίου με τον Χριστό. Όλα αυτά τα οποία είδαμε εδώ και όλα αυτά γίνονται σε μία τέλεια άγνοια αυτών που παρευρίσκονται. Έχει υποστεί τέτοια κακοποίηση σήμερα το βάπτισμα, που πραγματικά δηλαδή… είναι… είναι τραγικότητα. Είναι τραγικότητα να μην μπορούμε να… να ακολουθήσομε, να παρακολουθήσομε, κατά κυριολεξία, αυτό το γεγονός της αναγεννήσεως του ανθρώπου μέσα στη βασιλεία του Θεού. Γιατί χάνεται μέσα στην κοσμικότητα που τα καλύπτει όλα.
00:53:09
Ποιος φταίει; Φταίμε όλοι μας. Κι εμείς φταίμε, η Εκκλησία, οι παπάδες, οι ψάλτες, οι ιερείς, γιατί κάνουν το βάπτισμα τόσο πρόχειρα… αλλά φταίει και ο κόσμος διότι κι αυτός πορεύεται προς το βάπτισμα σαν ένα απλό εθιμοτυπικό γεγονός, σαν να πας να κάνεις το μωρό ένα μπάνιο να πούμε. Παίρνεις εκεί τα βίντεο, τις φωτογραφίες αυτά, οτιδήποτε λέγεται και ακούγεται, εκτός από την ακολουθία του βαπτίσματος.
00:53:37
Δυο… δυο απορίες παιδιά έτσι που ήθελα να τις απαντήσω, που κάποιος τις έβαλε, «πια είναι η θέση της Εκκλησίας για το βελονισμό και για τις μεταμοσχεύσεις;»
00:53:51
Πρώτα για τις μεταμοσχεύσεις, επειδή τ’ ακούμε συχνά. Η Εκκλησία επίσημα, επίσημα, δηλαδή όταν λέμε επίσημα εννοώ αποφάσεις συνόδων, δεν έχει αποφανθεί πλην όμως η θέση είναι η εξής ότι, μεταμοσχεύσεις μπορούν να γίνουν και γίνονται, και είναι καλό να γίνονται, φτάνει να μην αφαιρούμε την ζωή από άλλο άνθρωπο. Δηλαδή μπορεί να μεταμοσχεύσουμε ένα χέρι ένα πόδι, ένα νεφρό ένα μάτι ξέρω ‘γω, αλλά δεν μπορούμε να μεταμοσχεύσουμε ας πούμε μια καρδία από έναν άλλο άνθρωπο. Διότι όταν του βγάλομε την καρδία του άλλου, τότε ο άνθρωπος πεθαίνει, έστω και αν θεωρείται κλινικά νεκρός. Κλινικά νεκρός σημαίνει δηλαδή να… να μη δουλεύει εγκέφαλος. Έτσι δεν είναι;
00:54:47
Αλλά… δεν ξέρω ρε παιδιά, εγώ τουλάχιστον πρακτικά έχω δει ανθρώπους που δεν δουλεύει ο εγκέφαλός τους, κλινικά νεκρούς, οι οποίοι είχαν αίσθηση. Είχαν αίσθηση του τελουμένου γύρω μας. Έχω δει πάρα πολλές φορές αυτό το φαινόμενο. Έχω πάει σε νοσοκομεία, και ‘ναι… έχω πάει ας πούμε σε ανθρώπους ετοιμοθάνατους. Είναι κλινικά νεκροί, δουλεύουν μόνο με το μηχάνημα. Έχει ένα… πως το λένε, ένα κομπρεσέρ εκεί δίπλα που τους… κάνει με τη… ένα… αναπνευστήρα ναι. Λοιπόν, και κάνει ας πούμε τεχνική αναπνοή.
00:55:27
Αν βγάλει το μηχάνημα θα πεθάνει, ο εγκέφαλος είναι νεκρός, και μπορεί ο άνθρωπος να έχει μια ανησυχία. Όταν του διαβάζουν τις ευχές του ανθρώπου αυτού, επικρατεί μια ειρήνη πάνω του. Μετέχει ο άνθρωπος στην προσευχή. Έχω δει πολλές φορές πολλές φορές αυτό το πράγμα, πάρα πολλές φορές. Όχι μόνο σε μοναχούς, αλλά και σε πολλούς λαϊκούς. Όταν προσευχόμαστε για αυτόν, τότε μετέχει ο άνθρωπος στην προσευχή. Ή όταν κοινωνεί.
00:55:53
Μου έτυχε μία φορά που πήγα να κοινωνήσω έναν… έναν πολύ ευσεβει άνθρωπο, και ήταν κλινικά νεκρός, είπανε. Μπήκαμε στην εντατική, μεταφέροντας το σώμα και το αίμα του Χριστού. Όταν τον κοινώνησα λέγοντας «σώμα και αίμα Χριστού εις άφεση αμαρτιών», αμέσως εδάκρυσε ο άνθρωπος. Πως είναι νεκρός αυτούς ο άνθρωπος. Και έτσι επαληθεύεται η διδασκαλία της Εκκλησίας περί της καρδίας του ανθρώπου ως το κέντρο του ανθρώπου, και όχι περί του εγκεφάλου.
00:56:23
Δεν μπορούμε να διακόψομε τη ζωή του άλλου ανθρώπου παιδιά, αφαιρώντας την καρδιά του. Δε γίνεται αυτό το πράγμα. Διότι ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να ζήσει. Ποιος μπορεί να του αρνηθεί το δικαίωμα αυτό το πράγμα; Διότι ξέρομε ότι ζώντας ο άνθρωπος, εξαγνίζεται, έστω και αν υποφέρει προς ολίγον. Έστω και αν δεν μπορεί ο νους του να δουλέψει. Όμως, ποιος μπορεί να του αρνηθεί την δυνατότητα να γίνει ένα θαύμα, να σωθεί, ή κάποια στιγμή να ‘ρθει η επιστήμη και να πει ότι, ξέρετε οι κλινικά νεκροί, βρέθηκε ένα φάρμακο ή οτιδήποτε που τους επαναφέρει στη ζωή. Πόσους φόνους θα έχομε κάνει μέχρι τότε;
00:56:58
Ή ακόμα γιατί να του αφαιρούμε την ζωή και έτσι σταματούμε την ευκαιρία που έχει ο άνθρωπος αυτός να εξαγνιστεί σ’ αυτή την ζωή έστω και κλινικά νεκρός.
00:57:09
Μια φορά ένας γέροντας, ο γέροντας Ελπίδιος, ο οποίος ήταν κλινικά νεκρός, όταν εγώ του πήρα το κομποσκοίνι από το χέρι του, για να το πάρω μαζί μου, μου έκανε ένα έτσι και το άρπαξε πίσω,
[ακροατήριο γελά]
και το κρατούσε στο χέρι του. Και πριν… ευτυχώς ήταν ο γιατρός παρών. Λέω του γιατρού, γιατί κάνει το χέρι του έτσι; Ε λέει πάτερ μου είναι αντανακλαστικά αυτά,
[ακροατήριο γελά]
επειδή τόσα χρόνια το κάνετε έτσι, το ‘κανε και τώρα, ασυναίσθητα. Λέω εντάξει, αφού είναι ασυναίσθητα, ευκαιρία να του πάρω το κομποσκοίνι για ευλογία. Λοιπόν, του παίρνω το κομποσκοίνι και ο γέροντας ανοίγει τα μάτια του, και κάνει ένα έτσι, βλέπει που το κρατούσα και μου το πήρε από το χέρι και συνεχίζει έτσι. Και του λέω του γιατρού, τώρα ποιος είναι κλινικά νεκρός από τους δυο;
[ακροατήριο γελά]
Αυτό ήταν το μεγάλο ερώτημα. Εσύ ή ο γέροντας; Τέλος πάντων. Δεν μπορούμε παιδιά να αφαιρούμε την ζωή του άλλου ανθρώπου, δεν γίνεται αυτό το πράμα έτσι; Δεν γίνεται. Κλινικά νεκρός ξεκλινικά, πάντως είναι ζωντανός ο άνθρωπος, να τον αφήσουν να πεθάνει μόνος του.
00:58:15
Τώρα όσο για τον βελονισμό, για το βελονισμό… τι να πω; Νομίζω πρέπει πρώτα το θέμα αυτό να το ξεκαθαρίσει η… να το ξεκαθαρίσουν μεταξύ τους οι γιατροί. Διότι οι βελονιστές τσακώνονται με τους κλασικούς γιατρούς, οι μεν λένε ότι είναι τσαρλατάνοι, οι δε λένε ότι είναι υπερφίαλοι και δεν δέχονται τον βελονισμό, υπάρχει… πρώτα απ’ όλα υπάρχει επιστημονική σύγχυσης. Οπότε ας τα βρούνε μεταξύ τους οι γιατροί πρώτα, να μας πουν οι γιατροί τι είναι, αυτό το πράγμα, να μας που οι γιατροί τι είναι. Τελικά είναι επιστήμη ή δεν είναι; Έχει αποτέλεσμα ή δεν έχει; Οι κλασικοί γιατροί λένε ότι δεν είναι επιστημονικά, είναι και καθηγητές πανεπιστημίων γράψαν σοβαρές μελέτες, και απορρίπτουν τον βελονισμό. Από την άλλη πλευρά πάλι, εξίσου γιατροί, και σοβαροί πιστεύω, υπερασπίζουν τον βελονισμό ότι έχει ξέρω ‘γω αποτελέσματα συγκεκριμένα. Τέλος πάντων, εγώ γιατρός δεν είμαι, ας τα ‘βρουν οι γιατροί μεταξύ τους… τώρα αν έχετε όρεξη να πάτε στους βελονιστές πάτε… να σας βάλουν κάμποσες βελόνες…
[ακροατήριο γελά]
δεν ξέρω. Δεν ξέρω παιδιά. Υπάρχουν βέβαια πολλές επιφυλάξεις από πλευράς Εκκλησίας, αλλά και για να μην μπλέξομε την Εκκλησία σε θέματα τέτοια, νομίζω σωφρονέστερων είναι να περιμένομε να να αποδειχτεί πρώτα εάν στέκει επιστημονικά.
00:59:41
Οπωσδήποτε όμως η θεωρία του βελονισμού ξεκινά από την Κίνα νομίζω, από τις ανατολικές θρησκείες, έχει φιλοσοφίαν όχι Χριστιανική. Τώρα το ερώτημα είναι εάν μπορεί η φιλοσοφία να χωριστεί από την πρακτική επιστήμη, και να εφαρμοστεί μόνο ιατρικά, πρακτικά ή όχι. Είναι ακόμα το πράγμα συγκεχυμένο.
01:00:05
Καλά είναι να περιμένομε ίσως κάποτε τα βρουν και μόνοι τους και μας πουν και μας τι είναι. Λοιπόν να κάνομε προσευχή παιδιά και να πηγαίνομε.
[προσευχή και απόλυση]
Sofia Orthi 